Հայաստան պետության գոյությունը, փաստորեն, մարտահրավեր է Մոսկվայի ու Բաքվի համար
Ռուսաստանի անվտանգության դաշնային ծառայության տնօրեն Ալեքսանդր Բորտնիկովն օրերս հայտարարել է, թե Արեւմուտքը «սպառազինությունների արտոնյալ մատակարարումների եւ անվտանգության երաշխիքների դիմաց ձգտում է Հայաստանին դուրս հանել ՀԱՊԿ-ից»։ Ըստ նրա՝ Բաքվի հետ նրա հետագա հարաբերությունների հարցում սա Երեւանին ավելի մեծ կախվածության մեջ կդնի Հյուսիսատլանտյան դաշինքից։ «Իսկ հաշվի առնելով ՆԱՏՕ -ի միջնորդության ողջ նախկին փորձն աշխարհի ամենատարբեր տարածաշրջաններում, դաշինքի ամրագրումն Անդրկովկասում ակնհայտորեն չի նպաստի տարածաշրջանի կայունությանը»,- հավելել է նա։
ԱՊՀ անվտանգության մարմինների եւ հատուկ ծառայությունների ղեկավարների խորհրդի նիստում Բորտնիկովն ասել է. «Ամերիկացիներն ու եվրոպացիներն ակնհայտորեն շահագրգռված չեն Անդրկովկասում կայունության հաստատմամբ։ Երեւանին մղելով Բաքվի հետ բանակցությունների ձգձգման՝ Արեւմուտքը փորձում է գլխավորել ադրբեջանա-հայկական կարգավորման գործընթացը եւ հասնել տարածաշրջանում սեփական խաղաղապահ կոնտինգենտի տեղակայմանը՝ դե յուրե ՄԱԿ-ի, իսկ դե ֆակտո՝ ՆԱՏՕ-ի հովանու ներքո»,- ասել է նա։ Ըստ Բորտնիկովի՝ այդ խաղաղապահության հնարավորության մասին է վկայում այն, որ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի սահմանին տեղակայված ԵՄ քաղաքացիական դիտորդական առաքելությունը «հետախուզական գործունեություն է ծավալում հօգուտ ՆԱՏՕ-ի՝ ընդդեմ Ռուսաստանի եւ նրա գործընկերների»։
Ռուսաստանից Հայաստանի եւ Արեւմուտքի ուղղությամբ մեղադրանքները գնալով սաստկանում են: Մոսկվան ու Բաքուն համահունչ, կարելի է ասել նույնիսկ, միմյանց փոխլրացնելով, նույն բովանդակությամբ մեղադրանքներ են հնչեցնում թե՛ Հայաստանի, թե՛ Արեւմուտքի հասցեին:
Կարդացեք նաև
Հայաստանի կողմից սպառազինություն ձեռք բերելու քայլերը, այլ երկրների հետ մեր երկրի ինքնիշխանության պաշտպանության, անվտանգային հարցերով համագործակցությունը, փաստորեն, մարտահրավեր է Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի համար:
Մոսկվան ու Բաքուն որոշել են, որ Հայաստանին որեւէ այլ երկիր չպետք է սպառազինություն մատակարարի, Հայաստան պետությանը` անվտանգային հարցերով որեւէ պետություն չպետք է պաշտպանի ու աջակցի, ասել է թե` այն պետությունները, որոնք դա անում են` հայտարարվում են որպես Մոսկվայի ու Բաքվի թշնամին, քանի որ, ըստ նրանց, այդ կերպ` ոտնահարվում են Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի շահերը:
Այսինքն, ի՞նչ է մնում եզրակացնել… Այն, որ` Հայաստան պետության գոյությունը պարզապես մարտահրավեր է Մոսկվայի ու Բաքվի համար, ու հակասում է Մոսկվայի ու Բաքվի շահերին: Այս մասին արդեն ասվում է հստակ ու անթաքույց:
Եվրամիության արտաքին քաղաքական ծառայության պաշտոնական ներկայացուցիչ Պետեր Ստանոն անմիջապես արձագանքեց Ռուսաստանի անվտանգության դաշնային ծառայության ղեկավար Ալեքսանդր Բորտնիկովի հայտարարություններին, թե Արեւմուտքը Հայաստանին մղում է ձգձգել Բաքվի հետ խաղաղության շուրջ բանակցությունները եւ մտադիր է գլխավորել հայ-ադրբեջանական կարգավորման գործընթացն ու ՆԱՏՕ-ի կոնտինգենտ տեղակայել Հարավային Կովկասում։
«Այս մեկնաբանություններն ամբողջությամբ նոնսենս են, ռուսական ռեժիմին բնորոշ սուտ ու մանիպուլյացիա, որը փորձում է քողարկել Հայաստանին տված խոստումների եւ նրա նկատմամբ պարտավորությունների կատարման կրկնվող ձախողումները»,- հայտարարել է Ստանոն։
Ի ցույց ամբողջ աշխարհի` դաշնակցային պարտավորությունները չկատարելու, դաշնակցից երես թեքելու հարցում Ռուսաստանը «փայլուն» օրինակ ծառայեց: Ու հիմա բոլորովին էլ անսպասելի չէ, որ այդ մասին Արեւմուտքից Մոսկվային հիշեցնում են` ակնարկելով, որ գիտակցում են, թե որոնք են Մոսկվայի իրական նպատակները:
Բավական խոսուն էր Վաշինգտոնից օրերս հնչած եւս մեկ գնահատական: ԱՄՆ պետքարտուղար Էնթոնի Բլինքենի տեղակալ Ջեյմս Օ,Բրայենը հայտարարել է, որ Հարավային Կովկասի երկրների համար անցանկալի է Ռուսաստանի եւ Իրանի ստեղծած անվտանգության ճարտարապետությունը: «Ապագան, որը կառուցվում է Ռուսաստանի եւ Իրանի՝ որպես տարածաշրջանի (Հարավային Կովկասի) անվտանգության հիմնական մասնակիցների առանցքի շուրջ, անկայուն է եւ անցանկալի, այդ թվում՝ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի կառավարությունների համար»,-նշել է Օ՛Բրայենը:
Սա ուղերձ է այն մասին, որ Ռուսաստանը Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ խաղաղության վերջնական հաստատում չի ցանկանում, քանի որ Մոսկվան մինչ այժմ չի ապահովել, չի ապահովում եւ չի ապահովելու անվտանգություն մեր տարածաշրջանի համար: Ղարաբաղյան առաջին եւ երկրորդ պատերազմները ասվածի ամենավառ ապացույցն են:
Ինչ վերաբերում է Իրանի վերաբերյալ Օ՛Բրայենի գնահատականին, ապա Իրանը, գոնե մինչեւ վերջին զարգացումները, ձգտում էր Արեւմուտքի հետ որոշակի պայմանավորվածությունների հանգել: Հարեւան Իրանի հետ Հայաստանի հարաբերություններն առանձին քննարկման առարկա են: Երեւան-Թեհրան փոխհարաբերությունները որեւէ կերպ չպետք է դիտարկվեն` այլ երկրների եւ Իրանի հետ գոյություն ունեցող փոխհարաբերություններով եւ կամ դրանց բացակայությամբ:
Էմմա ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ, 09.10.2024
