Մինչ անցած շաբաթ Հայաստանի դե ֆակտո ղեկավարը ՄԱԿ-ի ամբիոնից զբաղված էր «պոզիտիվ խոսույթ» ձևավորելով, նրա ադրբեջանցի գործընկերը ներկայացնում էր իր երկրի առաջնահերթությունները՝ Հայաստանի նկատմամբ պատերազմին պատրաստ լինելու նպատակով բանակի սպառազինության ավելացում, նոր պահանջներ Հայաստանի նկատմամբ։
Իրար հետ դեռևս հակամարտության մեջ գտնվող երկու երկրների ղեկավարների գրեթե համաժամանակյա այս հայտարարությունները հերթական անգամ ցույց են տալիս, որ Հայաստանի իշխանության փառաբանած «Խաղաղության պայմանագիրն» իրականում պատերազմի մասին է ու նման պայմաններով ստորագրվելու դեպքում վաղ թե ուշ հանգեցնելու է պատերազմի։
Բայց այդ հարցում կա մի նրբություն, որը մակերեսորեն մանիպուլացնում են Հայաստանի իշխանությունները։ Նրանք մինչև այս պահն Ադրբեջանի կողմից ռազմական գործողություններ չձեռնարկելը ներկայացնում են՝ որպես իրենց իմաստուն դիվանագիտության արդյունք, և դա վաճառում են քարոզչական շուկայում։
Իրականությունն այն է, սակայն, որ Ադրբեջանի կողմից պատերազմ չսանձազերծելը վկայում է այդ երկրի համար պատերազմի անիմաստության մասին․ Ադրբեջանը՝ ՀՀ իշխանությունների միջոցով ու նրանց շնորհիվ, Հայաստանից ստանում է այն, ինչը, որևէ այլ իշխանության պարագայում, հնարավոր կլիներ ստանալ միայն պատերազմի դեպքում՝ «Օպտիմալացվող սահմաններից» մինչև Անկախության հռչակագրի փաստացի չեղարկում իշխանապատկան ՍԴ-ի կողմից։
Կարդացեք նաև
Այս անկռիվ պատերազմը շարունակվելու է այնքան ժամանակ, մինչև Հայաստանի իշխանությունը կբավարարի Ադրբեջանի բոլոր պահանջները, որոնք, սակայն, ոչ թե անվերջ են, այլ Հայաստանի՝ որպես պետության, վերջի մասին են, որին Նիկոլ Փաշինյանը սկզբունքորեն դեմ չէ՝ պայմանով, որ կպահպանի իշխանությունը Հայաստանից ձևականորեն մնացած ինչ-որ տարածքում։
Իսկ ավելի լայն առումով, Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունն այսօր բովանդակորեն իրականացնում է գրեթե նույն գործառույթները, ինչի համար Ադրբեջանը ցանկանում է ստեղծել «Արևմտյան Ադրբեջանի վտարանդի կառավարությունը»։
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ»-ում։
