Առիթ եմ ունեցել գրելու, որ գուցե Փաշինյանը երդում տա Ալիեւին եւ Էրդողանին, որ փոխելու է Սահմանադրությունն՝ այն ձեւով, ինչպես որ նրանք են ուզում, եւ իր այդ անսասան մտադրությունն ապացուցելու համար ինչ-որ քայլեր ձեռնարկի: Պարզ է, որ 2-3 ամսվա ընթացքում հնարավոր չէ կատարել թուրք-ադրբեջանական այդ պահանջը, եւ իշխանությունը պետք է դիմի, այսպես ասած, «պալիատիվ» միջոցների:
Արդյոք Սահմանադրական դատարանի որոշումն Անկախության հռչակագրի եւ Սահմանադրության վերաբերյալ կփոխարինի՞ Ադրբեջանի պահանջած հանրաքվեին՝ ցույց կտա ժամանակը: Իմ տպավորությամբ, Ալիեւը որեւէ մտադրություն չունի ինչ-որ թուղթ ստորագրելու, եւ Սահմանադրություն փոխելու պահանջը պարզապես չստորագրելու պատրվակներից մեկն է:
Բայց ինձ համար կան, թերեւս, նույնքան կարեւոր այլ հարցեր: Սահմանադրական դատարանն ընդունում է ակնհայտորեն քաղաքական որոշում, որը բխում է գործադիր իշխանության ինչ-ինչ հաշվարկներից: Այսինքն՝ ՍԴ-ն ինչպես եղել է, այնպես էլ մնացել է իշխանության քաղաքական գործիքը, ինչն, իմ կարծիքով, «ժողովրդավարության» մասին խոսակցությունների ամենացայտուն հերքումն է: Ժողովրդավարության հիմնական չափանիշն իշխանությունների բաժանումն է, որը Հայաստանում չկա: Բայց անգամ դա էլ ամենասարսափելին չէ:
Եթե «բարձր դատարանը» քաղաքական նկատառումներով կարող է «չեղարկել» երկրի հիմնարար փաստաթուղթը կամ դրա որեւէ կետը, ուրեմն փաստացի ոչ մի օրենք էլ գոյություն չունի: Այսինքն՝ ՍԴ-ն կարող է, օրինակ, որոշում ընդունել, որ Հայաստանի Հանրապետությունն ինքնիշխան, ժողովրդավարական, սոցիալական, իրավական պետություն չէ, որովհետեւ «սոցիալական» բառը հնացել է: Կամ՝ որ Փաշինյանը Հայաստանի կայսրն է՝ «հաշվի առնելով ստեղծված նոր իրողությունները»:
Կարդացեք նաև
Ոչ մի իշխանություն, իհարկե, հավերժ չէ: Ավելին՝ որեւէ իշխանություն Փաշինյանից առաջ չէր համարձակվում եւ, վստահ եմ, ու Փաշինյանից հետո չի համարձակվի դիպչել պետության հիմքերին՝ թշնամուն հաճոյանալու եւ աթոռը պահելու համար: Բայց, վախենամ, որ Անկախության հռչակագրի հետ մանիպուլյացիաները հիմք են դնում անդառնալի գործընթացների, որոնք «հետողորմյա» անելու համար առնվազն տասնամյակներ են պահանջվելու:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
