Փաշինյանի նյու-յորքյան ելույթը եւ հանդիպումները եւս մեկ անգամ հաստատում են, որ Փաշինյանը մտադիր է Հայաստանը կախվածության մեջ դնել Թուրքիայից, եւ բացառված չէ, որ այդ հարցում ունի բոլոր շահագրգռված կողմերի առնվազն բարյացակամ վերաբերմունքը: Բոլորի՝ բացի Իրանից:
Այստեղ կարեւոր է ոչ այնքան այն, թե ինչ է արել կամ ինչ է ասել Հայաստանի վարչապետը, այլ ինչը ՉԻ ԱՐԵԼ: Նա չի՛ հնչեցրել Արցախում էթնիկ զտման, Հայաստանի ինքնիշխան տարածքի զավթման եւ Բաքվում պահվող հայ գերիների հարցերը: Ստացվում է, որ Ադրբեջանը մեզնից մի քանի տասնյակ պահանջ ունի (ընդ որում՝ այդ պահանջների ցուցակը գրեթե ամեն օր ավելանում է), իսկ մենք Ադրբեջանից ոչ մի պահանջ չունենք: Այլ կերպ ասած՝ հանձնվում ենք:
Գուցե Փաշինյանը մտածում է, որ ամեն ինչ սահմանափակվելու է քաղաքական կախվածությամբ եւ տնտեսական էքսպանսիայով՝ մոտավորապես Աջարիայի նման: Եվ այդ դեպքում նրան կհաջողվի մնալ իր, թեեւ մեծ չափով խորհրդանշական, բայց այդքան բաղձալի ու այդքան թանկ գնով պահպանած աթոռին: Սակայն Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի նպատակն է ընդհանրապես ոչնչացնել հայկական պետականությունը: Այնպես որ՝ նա ստիպված կլինի հեծանիվ քշել մերձմոսկովյան որեւէ «դաչայում»:
Այդ կործանարար ընթացքը կարող են կանխել քաղաքական ուժերը, եթե ի վիճակի լինեն առաջարկել քաղաքական ճիշտ օրակարգ, որն ավելի գրավիչ կլինի Փաշինյանի՝ «պարզապես հաց ուտելու» առաջարկից: Առայժմ մենք ընդդիմադիրներից լսում ենք միայն՝ «Նե՛ռ», «հողատո՛ւ», «դավաճա՛ն» եւ այլ բացականչություններ, որոնք ձեռնտու են իշխանությանը, որովհետեւ նրանց հնարավորություն են տալիս պատասխանել նույն մակարդակի «փաստարկներով»:
Կարդացեք նաև
Իհարկե, այդ բացականչությունները հովացնում են մարդկանց սրտերը եւ հարյուրավոր, գուցե հազարավոր «լայքերի» ու «սրտիկների» առիթ դառնում: Դրա թերապեւտիկ էֆեկտն անհերքելի է: Հայտնի է, օրինակ, որ որոշ հոգեբաններ խորհուրդ են տալիս ցասման պահին բռունցքով հարվածել բարձին:
Բայց բովանդակային առումով դա ոչինչ չի տալիս: Ինչպես խուսափել պատերազմից, բայց պահպանել հայկական պետականությունը՝ այդ հարցի պատասխանը պետք է տան քաղաքական ուժերը: Այնպես որ՝ հաճախ ինձ ուղղվող «ո՞ւմ եք դուք տեսնում» կենցաղային, միամիտ հարցը պետք է փոխարինվի ավելի կոռեկտ հարցով «ի՞նչը դուք չեք տեսնում»:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ենթադրենք, որ ընդդիմությունը նման օրակարգ գտավ, ի՞նչ է դա փոխելու։ Օրինակ, պարոն Աբրահամյան, որպես Հայաստանի քաղաքացի, այդ դեպքում կքվեարկե՞ք Դաշնակցության կամ Քոչարյանի օգտին։ 2021թ-ին Դուք վստահ էիք, որ նրանց ընտրվելու դեպքում, որպես լրագրող, կտուժեք։ Հիմա ինչ-որ բան փոխվե՞լ է։