44-օրյա պատերազմում զոհված Գոռ Մելքոնյանի մայրն այսօր վաղ առավոտից Եռաբլուր էր գնացել: Միայնակ նստած որդու շիրմաքարի մոտ` սգում էր ոչ միայն որդու անդառնալի կորուստը, այլ Եռաբլուրում հանգչող բոլոր հերոսների կորուստը:
«Չգիտեմ՝ ինչ եմ անելու, էլ չեմ դիմանում: Ուզում եմ, որ հետ գա, ուրիշ ոչ մի բան չեմ ուզում: Ես զգում եմ, որ ինքը կա, ուղղակի էս Եռաբլուրում բոլորը իմն են, բոլորի համար եմ տանջվում. այստեղ իմ զինվորն է, բայց ոչ իմ Գոռը»,-լրագրողների հետ զրույցում ասաց զոհված հերոսի մայրը:
Նրա պատմելով՝ Գոռը 1,5 ամսվա ծառայող էր, երբ սկսվեց 44 օրյա պատերազմը: Որդին սեպտեմբերի 26-ի գիշերն է վերջին անգամ զանգել, պատերազմը դեռ չսկսած` Գոռը մայրիկին զգուշացրել է, որ հնարավոր է` 4 ամիս չզանգի, չանհանգստանա. «Ասացի՝ ո՞նց Գոռ, 4 ամիս չզանգես, ասաց՝ հա էդպես է, էդպես է պետք: Սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան արդեն իմացանք, որ պատերազմ է, ինքն էլ անհասանելի էր: Ինքը երեւի գիտեր, բայց ինձ ոչինչ չի ասել… Ինքը էդ տեսակն էր, չխոսող, գաղտնիք պահող: Գտանք 2021 թվականի հունիսի 9-ին: Շատ անհասկանալի վիճակում գտա, բայց չեմ հավատում, որ ինքն է, ես սպասում եմ իրեն ու երեւի կսպասեմ չգիտեմ մինչեւ… Սպասում եմ, որ մի օր դուռը կբացի, տուն կմտնի: Ուրիշ ոչ մի բան չեմ ուզում: Հոգնել եմ կեղծ ցույց տալուց, որ ամեն ինչ լավ է, իմ ցավը միայն ես եմ զգում»:
Կարդացեք նաև
Արփինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ
