Հիշեցի, որ 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ից հետո այն ժամանակ բավականին ազդեցիկ Երկրապահ կամավորական միության կարկառուն դեմքերը 2-3 ամիսների ընթացքում պարբերաբար խոստանում էին, որ վաղը, մյուս օրը, կամ մյուս շաբաթ ԵԿՄ-ն այնպիսի մի սարսափազդու հայտարարություն է անելու, որ դա կլինի Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության վերջը: Այդ աշխարհացունց հայտարարությունն այդպես էլ չարվեց, ԵԿՄ-ն եւ ՀՀԿ-ն, ի վերջո, մտան Քոչարյանի տակ, որը եւ «թագավորեց» եւս 8,5 տարի:
Իհարկե, բոլոր տեսակի համեմատությունները պայմանական են, բայց ընդդիմության վերջին 4 տարվա գործողությունները հիշեցնում են այդ «հետաձգված հայտարարությունը»: «Սրբազան շարժման» վերջին խոստումները նույնպես այդ տրամաբանության մեջ են: Նախ՝ սպառնում էին Մարզահամերգային համալիրում «մեծ հավաքով», հիմա էլ՝ հոկտեմբերի 2-ին «ակտիվ գործողությունների» մեկնարկով:
Ի՞նչ գործողություններ: Փողոց փակելու մարդկային ռեսուրս, այսինքն՝ այնպիսի զանգված, որը 2-3 անգամ կգերազանցի ոստիկանական ուժերը, չկա: Պետք է ասել նաեւ, որ հիմա հատուկ ջոկատայիններն ավելի մեծ խանդավառությամբ են բռնությունների դիմում, քան «նախկինների» ժամանակ (պարզ է՝ ավելի բարձր աշխատավարձ են ստանում): Իսկ հանրահավաքներից, թեկուզ 10 կամ 20 հազարանոց, իշխանությունը չի վախենում:
Բացի այդ «տակտիկական» սահմանափակումներից՝ կա եւս երկու գործոն: ՀՀ քաղաքացիների մեծամասնությունն, ընդհանուր առմամբ, գոհ է Փաշինյանի 6 տարվա ղեկավարումից: Միայն երկու պահանջ ունի վարչապետից՝ որ նա ավելի ակտիվ «պատժի նախկիններին» եւ որ ավելի արագ «յան տա» Ռուսաստանից: Այդ երկու պահանջներն էլ քչից-շատից կատարվում են: Թե ինչու չեն կատարվում այնպես, ինչպես այդ զանգվածն է ուզում, դրա համար կան պատճառներ, որոնց մասին կխոսենք առանձին: Արցախի եւ ՀՀ տարածքների կորուստը, գերիների, փախստականների, անվտանգության եւ այլ հարցերը, այսինքն՝ այն թեմաները, որոնք բարձրացնում է ընդդիմությունը, մեծամասնությանը չեն հուզում:
Կարդացեք նաև
Երկրորդ գործոնը (եւ դա ցույց տվեց նաեւ սեպտեմբերի 22-ի հավաքը). պաթոսը շատ է՝ այն պետք է լինի, բայց՝ չափի մեջ: Ըստ Արիստոտելի՝ համոզիչ լինելու համար դրան պետք է ավելանա նաեւ «էթոսը»՝ բարոյական հեղինակությունը, եւ «լոգոսը»՝ բանական փաստարկները: Չնայած հանուն արդարության պետք է ասել, որ հակառակ՝ իշխանական կողմում նույնպես գերիշխում է պաթոսը՝ «մեր երկրի անկախության մակարդակն օր օրի աճում է» (տխուր սմայլիկ):
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
