Նրանք, ովքեր սիրում են սպորտը եւ ֆուտբոլը, կա՞ մեկը մեզանում, ով երբեք չի մտածել, թե ինչպես է ստացվում, որ 4 տարի առաջ աշխարհի գավաթակիր դարձած ազգը 4 տարի հետո հեռանում է մրցաշարի վաղ փուլերում:
Թիմը հանդես է գալիս նույն խաղացողներով, ովքեր 4 տարի առաջ հաղթեցին առաջնությունը, հիմա նրանք փորձառու խաղացողներ են, եւ վստահաբար մարզիչը չի համարձակվում փոխարինել հայտնի, փորձառություն ունեցող մեծ աստղերին՝ անփորձ խաղացողներով:
Եթե ինձ հարցնեք, այս գործողության մեջ կա՞ պարտադրված իրատեսական տրամաբանություն, եւ այո, եթե այդ մարզիչը մասնակցի երիտասարդ անփորձ թատրոնի հետ, որը հանկարծ դաշտում է, անպատրաստ, արդյունքն ամենայն հավանականությամբ ավելի վատ կլինի։ Հետեւաբար, այստեղ սխալն այն է, ոչ թե թույլ չտալ երիտասարդ խաղացողներին մասնակցեն խաղին, այլ՝ իրական պատճառը նրանց տարիներ առաջ չպատրաստելն է, քանի որ ոլորտում գերիշխում են ճանաչված անունները, որոնք թույլ չեն տալիս նրանց մասնակցել եւ ձեռք բերել հմտություններ եւ փորձ:
Թեեւ դա նորմալ է եւ էվոլյուցիայի բնական գործընթացն է մարզաշխարհում…
Կարդացեք նաև
Երբ սպառնալիքի տակ գտնվող եւ վտանգված ազգերը ձախողվում են՝ չխուսափելով նույն հավասարումից եւ սցենարից, դա նորմալ չէ, ներելի չէ, հետեւաբար, դա ինձ դրդում է գրել այս հոդվածը: Մինչ այս հոդվածը գրելու մոտիվացիա ստանալը, ես ավելի վաղ բազմաթիվ քայլեր ձեռնարկեցի:
Հայաստանի քաղաքական սպեկտրում եւ հանրապետության ներսում լայնորեն եւ ինտենսիվորեն օգտագործվող արտահայտություններից է «Ես գտնվում եմ լրատվական ծանր շրջափակման մեջ» պնդումը ու մշտական բողոքը: Բայց որքանով է այս պնդումն անկեղծ: Գտնում եմ, որ 2021 թվականից հանրապետության քաղաքական խոհանոցում ներգրավվելուց հետո ոչ միայն ուռճացված, այլ միտումնավոր կեղծ պնդում է հորինված. ուշադրություն հրավիրել եւ փորձել «ապստամբ երեւալ համակարգին»:
Եթե անկեղծ՝ ապա դա արհեստական, անարժանահավատ պնդում է:
Սկզբի համար, որպես օրինակ նշեմ, որ ես հարցազրույց վերցրեցի քաղաքական գործիչներից, որոնք միանշանակ մտերիմ են իշխանությունների հետ, ովքեր վայելում էին իշխանամետ լրատվամիջոցներում հյուրընկալվողի շքեղությունը, եւ նրանց դիտում էին տասնյակ- հազարավոր մարդիկ, սակայն իմ համեստ լրատվամիջոցներով պնդում էին, թե գտնվում են լրատվամիջոցների շրջափակման մեջ, եւ միայն անկախ բլոգերները, ինչպիսին ես եմ, օգնում են նրանց խախտել այս մեդիա շրջափակումը:
Փորձեմ սահմանել, հստակ, որոշակի բանաձեւ տալ, թե ո՞վ է իրականում մեդիա շրջափակման մեջ եւ միայն զոհ է ձեւանում:
Նախ, եթե դուք այդքան բարձր աղմուկ եք բարձրացնում եւ բողոքում եք լրատվամիջոցների շրջափակման եւ խտրականության ենթարկվելու մասին, իսկ հանրապետության ներսում հազարավոր մարդիկ լսում են ձեր պնդումը եւ իմանում դրա մասին, հետեւաբար, դուք հաստատ մեդիա շրջափակման ենթակա չեք, այլապես դուք կպատկանեիք իսկական իմ կատեգորիային:
Իսկ ովքեր են այն մարդիկ, ովքեր պատկանում են բուն լրատվական շրջափակմանը: Նրանք ինձ նման մարդիկ են, ովքեր գոռում են, որ իրենք ենթարկվում են մեդիա շրջափակման, եւ ոչ ոք չի նկատում, ոչ ոք չի լսում, ոչ ոք նույնիսկ չգիտի այս պոռթկման մասին:
Ճիշտ է, որոշ քաղաքական ուժեր դժգոհում են, որ հանրային լրատվամիջոցը չի լուսաբանում այդ գործունեությունը, եւ այո, հանրային լրատվամիջոցը չի պատասխանում նրանց, բայց ազգը լսում է, եւ այն ուժերը, ովքեր բողոքում են եւ պահանջում, որ հանրային լրատվամիջոցները նույնպես լուսաբանեն իրենց գործունեությունը, համաձայն եմ, այդ պահանջարկն արդար է եւ իրավացի:
Բայց երբ նրանք պահանջում են, որ այլ խոշոր մասնավոր լրատվամիջոցները լուսաբանեն իրենց, միակ բնական արձագանքը կլինի. «Ինչո՞ւ պետք է մեզ ստիպեն դա անել, դուք պետք է գնաք ձեր սեփական միջոցները զարգացնեք, ինչու մենք պարտավորված զգանք նույնիսկ արձագանքելու»: Մինչդեռ, եթե նրանք իսկապես պահանջում են հավասար վերաբերմունք, ապա նախ պետք է օրինակ բերեն, կիրառեն այն, ինչ պահանջում են իրենց շրջապատում, մինչդեռ եթե նրանք իրենց ուրիշների նման են պահում, ապա պնդումը կորցնում է բոլոր բարոյական հիմքերը:
Ինչեւէ: Եվ քանի որ հիմա իրատես եմ եւ ոչ միայն գիտակցում եմ, այլեւ վերջապես լիովին համոզված եմ, որ մեր «դասակարգը» երբեք չի կարող նկատվել, որոշեցի հույս դնել ինձ վրա, բայց ոչ միայն իմ վրա, այլ…
Մի քանի ամիս առաջ հարցազրույց վերցրեցի սիրիահայ հայրենադարձ երիտասարդից՝ Հայ Յեղափոխական Դաշնակցության կողմնակցից: Հաջորդ օրը նա կիսվեց մեր հարցազրույցը սոցիալական ցանցերում եւ գրեց. «ՀՅԴ մեդիա հեռուստատեսությունն ու թերթը չի նախաձեռնում լսել ինձ, բայց Հնչակյան Պետրոսը անտարբեր չէր լսել եւ ներկայացնել իմ ասելիքը հանրությանը»:
Եվ մինչ այս ճանապարհով էի գնում, ճակատագիրն ինձ առաջնորդեց դեպի հաճելի զարգացում։ Հարցազրույց Հայկ Նազարյանի մոտ, հիմա այս տղան իրավունք ունի ասելու՝ «Ես լրատվական շրջափակման մեջ եմ», երբ ընդհանուր ընկեր՝ Զորայր Հակոբյանը, մեկ այլ երիտասարդ, արժեքավոր մեկը, իր հետ հարցազրույցից հետո առաջարկեց նույնը անել Հայկի հետ, անմիջապես համաձայնեցի, որովհետեւ, եթե իսկապես ուզում եմ նպաստել հայաստանյան քաղաքական սպեկտրին, ապա պետք է փորձեմ իմ միջոցներն առաջարկել երիտասարդ անլսելի նորեկներին:
Արդյո՞ք հայկական քաղաքական ուժերը հնարավորություններ են տալիս երիտասարդ նորեկներին՝ այո…
Բայց իրականում՝ ՈՉ, որովհետեւ երբ դա արվում է ուշադիր ընտրված, հովանավորվող մենաշնորհ մերձավոր շրջանակի վերնախավին, դա ճանապարհ չի հարթում երիտասարդ սերնդի համար: Դա արհեստական մանեւր է, մարտավարական քայլ՝ մենաշնորհն ու գերիշխանությունը պահպանելու համար, եւ այո, առաջ մղվողներն ավելի խելացի են, քան մյուսները՝ ապարդյուն «հերթում կանգնած»: Որովհետեւ նրանց տրված են առիթ-միջոցներ եւ պատրաստվածություն, նախապատրաստություն, իսկ դա նշանակում է, որ Ուսուցիչներն են անհաջողությունը, Մարզիչը, ով չի կարողացել նախապատրաստվել… Խաղին:
Ինչեւէ: Ես 2018-ին Հայկի հետ վիճաբանություն եմ ունեցել, եւ սա վկայում է այն մասին, որ մենք միշտ պետք է լսենք միմյանց, երբեք չդադարենք քննարկել եւ երկխոսել, հաղորդակցել: Սակայն այսօր Հայաստանի քաղաքական ղեկավարության եւ եռանդուն հավակնոտ տարրերի շփումը խիստ միակողմանի է։
Ինձ համար հատկանշական էր, որ ես, իբր ժողովրդավար, ազգային ընկերվար, այսօր հաջող կերպով կարող եմ ընդհանուր գծերով դրական խոսել Հայկ Նազարյանի հետ, որ շատերի կողմից (որոնց շարքում անցյալում ես էլ) որակվել էին(ք) իբր խիստ ծայրահեղ:
Սակայն այսօր Հայկը բավական հասունացած է ու ես խնդիր չունեմ խստովանելու, որ սխալված էի եւ իր մասին սխալ կարծիք կազմած: Ինձ շատ տպավորեց այն հասուն գաղափարը, որն արտահայտեց, թե այդ որակումները իմաստ չունեն՝ աջ- ձախ կենտրոն, ձախ համոզմունք, որ ես էլ հասել էի, մասնավորապես, 2021-ին, երբ կապեր էր հաստատել Ազգային ժողովրդավարական բեւեռի հետ, որը շատ «ձախերի» կողմից կուզեր պիտակավորվել իբր ֆաշիստ:
Հայկը ճիշտ էր 2018-ին, երբ ինքը «Քաղաքացիական պայմանագրին» եւ «Իմ քայլի» «թավշյա հեղափոխությանը» չէր վստահում, մի բան, որում ես 3 ամիս հետո համոզվեցի, իսկ արդեն 2020-ին այն հասավ իր գագաթնակետին: 2018-ին Հայկն ինձնից նեղացավ եւ արգելափակեց, սակայն մեր ճանապարհները պիտի հանդիպեին 2024-ին, եւ այստեղ կհամոզվենք, թե ինչքան կարեւոր է իրար լսելը:
Եկավ 2021թ. օգոստոս 10-ը. իմ սրտի ամենահարազատ ձախ ազգայինը պիղծ դաշինք կնքեց նեոլիբերալիզմի հետ, եւ իմ գաղափարական աշխարհը փլվեց:
Այսօր ես եւ Հայկն ունենք միջին կետ, որն է անիծյալ մեդիա շրջափակումը, որին կենթարկվեինք: Տարբերությունն այն է, որ Հայկին մեդիա շրջափակելն աղմկալի է ու հայտարար, իսկ իմ դեմ շատ ավելի փափուկ է եւ նույնիսկ՝ խորամանկ:
Խորհուրդս հետեւյալն է. լսենք բոլորին, առիթ տանք բոլորին, նախքան բողոքելը՝ թե Հանրային մեդիան, որ բոլորիս կպատկանի եւ պետք է բոլորիս հարթակ տրամադրի (ինչը որ իրավացի պահանջ է), մենք օրինակ հանդիսանանք եւ մեր բոլոր մեդիա բանակը երիտասարդների առաջ բացենք, ականջալուր լինենք բոլորին:
Ապա թե ոչ, արաբական ասացվածքը իրողություն կդառնա Հայաստանի քաղաքական դաշտում. «Ոչ կուտէ, ոչ կը կերցնէ, ոչ ալ խոհանոցը եւ խոհարարը հանգիստ կը թողէ»:
ՊԵՏՐՈՍ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ
բլոգեր
«Առավոտ» օրաթերթ
19.09.2024
