Վստահ եմ, որ Հայաստանում կան Ռուսաստանի, ինչպես նաեւ այլ երկրների գործակալներ, այսինքն՝ մարդիկ, որոնք անօրինական ճանապարհներով տեղեկություններ են հավաքագրում՝ հօգուտ իրենց երկրների: Բնականաբար, ԱԱԾ-ի պարտականությունն է՝ այդ գործակալներին բացահայտելը եւ արդարադատության առաջ կանգնեցնելը:
Չեմ բացառում նաեւ, որ Հայաստանում եւ մեր երկրից դուրս կան մարդիկ կամ խմբեր, որոնք ցանկանում են այստեղ բռնությամբ փոխել իշխանությունը: Ցանկացած ՀՀ քաղաքացի, անկախ իր քաղաքական հայացքներից, պետք է դատապարտելի համարի այդ մտադրությունները: «Սրանց ամեն ինչ հասնում ա» «գողական» խոսակցությունները ինչպես նախորդ, այնպես էլ այս իշխանությունների ժամանակ ինձ համար կտրականապես մերժելի են: Բռնի հեղաշրջմամբ ոչ մի խնդիր չի լուծվի, հակառակը՝ խնդիրները կբարդանան:
Բայց, դատելով այն ոգեւորությունից, որով իշխանության ներկայացուցիչները եւ դրա «հ/կ-ական» («արեւմտամետ») քարոզիչներն ընդունեցին ՀՀ քննչական կոմիտեի հաղորդագրությունը՝ մի խումբ անձանց կողմից նախնական համաձայնությամբ իշխանությունը յուրացնելու նախապատրաստություն կատարելու մասին, չեմ կարող ազատվել այն տպավորությունից, որ այդ պատմության մեջ կա նաեւ քաղաքական բաղադրիչ:
Նախ՝ «Կրեմլի գործակալ» պիտակը կպցվում է Փաշինյանի բոլոր ընդդիմախոսներին՝ նաեւ նրանց, ովքեր բացարձակապես կապ չունեն ԱԱԾ-ի կողմից «բացահայտված» խմբի հետ: Հետեւաբար, միտում կա այդ «բացահայտումից» օգտվելով, վարկաբեկել ցանկացած ընդդիմադիր շարժում: Ես առանձնապես ոգեւորված չեմ ԱԺ երկու ընդդիմադիր խմբակցությունների, ինչպես նաեւ Բագրատ սրբազանի գործունեությամբ, բայց որեւէ կապ չեմ տեսնում նրանց եւ «ռուսական գործակալական» ցանցի միջեւ:
Կարդացեք նաև
Երկրորդ՝ որեւէ ապացույց չկա, որ ենթադրյալ «դավադիրների» այդ խումբը ղեկավարվում է հենց Կրեմլից: Եթե մի կողմ դնենք Փաշինյանի «հակառուսական» հռետորաբանությունը, առայժմ չի երեւում որեւէ նշան, որ Հայաստանի վարչապետը Կրեմլին ձեռնտու չի: Օրինակ, պնդումը, թե ՀԱՊԿ-ը վտանգ է ներկայացնում Հայաստանի համար, ինքնին ենթադրում է, որ մեր երկիրը պետք է օր առաջ դուրս գա այդ կազմակերպությունից: Բայց մի քանի ամիս հնչող այդ հայտարարությունները որեւէ «կազմակերպչական հետեւանք» չեն ունեցել:
Էլ չեմ ասում, թե որքան է թունավորում մեր մթնոլորտը պարանոյան եւ շպիոնոմանիան:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
