«Հրապարակը» զրուցել է պահեստազորի գնդապետ, Ոսկեպարի բնակիչ Միհրան Մախսուդյանի հետ։
– Սահմանազատումը Կիրանցում հայտարարեցին ավարտված, ինչպե՞ս եք գնահատում կատարվածը, սահմանների գծերը, սահմանապահների տեղակայումը․ ադրբեջանցիները մեր նկատմամբ առավելություն ունե՞ն։
– Բնականաբար, առավելություն ունեն, բա առանց առավելությա՞ն։
– Ռազմավարական տեսանկյունից մենք ավելի՞ խոցելի դիրքում ենք հայտնվել։
Կարդացեք նաև
– Իհարկե, այդպես է, այն ժամանակ էլ էինք ասում, որ այդպես է լինելու։
– Փաշինյանը վերջին անգամ Կիրանց այցելության ժամանակ հայտարարեց, որ Կիրանցը երբեք այդքան պաշտպանված չի եղել, ինչքան հիմա, եւ Սյունիքում, օրինակ, իրեն խնդրում էին, որ սահմանազատումն իրենց մոտ էլ իրականացվի։
– Եթե պատերազմ սկսվի, այնտեղ պաշտպանման խնդիր չկա։ Բայց այս պահի դրությամբ էլ թուրքը եթե ուզենա վատություն անել, կարող է անել։ Եթե խաղաղություն լինի, կարելի է ասել՝ սահմանը կա, բայց այդ սահմանը գիտենք, որ ժամանակավոր բան է, թուրքը հենց այնպես չի հանգստանալու, ինչքան տվեցին, այնքան ուզելու է։
– Իսկ անվտանգության տեսանկյունի՞ց, երբ ասում են, որ ադրբեջանցի զինծառայողը դպրոցի մոտակայքում է կանգնած, տներից 100-150, դպրոցից` 50 մետր հեռավորության վրա։
– Մինչեւ որ չկրակի, չվնասի, դա անվտանգ է, բայց եթե կրակեց, անվնաս չի։
– Մարդիկ ինչպե՞ս են իրենց զգում, անվտա՞նգ են զգում այս պահին։
– Մի 3-4 հոգու համար երեւի անվտանգ է, մնացածը հասկանում են՝ անվտանգության խնդիրներն ինչումն են։ Բայց նույնիսկ այդ 3-4 հոգին էլ է գիտակցում, որ վաղը չէ մյուս օրը հակառակորդը հանգիստ չի նստելու։
– Մարդիկ իրենց նշանառության տա՞կ են զգում։
– Կարելի է նաեւ այդպես ասել, հակառակորդը քո կողքին նստած է, բնականաբար, այդպես են զգում։
– Սահմանազատումից հետո մարդկանց տրամադրվածությունը` սահմանամերձ գյուղում ապրելու, նո՞ւյնն է։ Հեռանալու պատրաստվող կամ նման միտք ունեցողներ կա՞ն։
– Կան, օրինակ, Ոսկեպարից 5 ընտանիք այդ գործընթացը սկսելուց հետո հեռացել է, բայց Կիրանցի մասով չգիտեմ։
Հայկա ԱԼՈՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
