JAMnews. Այս տարվա բուհական ընդունելության արդյունքներով ի սկզբանե հայտարարված շուրջ 16.000 տեղից թափուր է մնացել ավելի քան 5.000-ը: Դա կազմում է նախատեսված տեղերի շուրջ 30 տոկոսը։ Որոշ մասնագիտացումների մասով դիմորդներ ընդհանրապես չեն եղել:
Ի՞նչ է դա նշանակում։ Երիտասարդները հետաքրքրվա՞ծ չեն բուհական կրթությամբ, որո՞նք են ցածր դիմելիության և ընդունելության ցածր ցուցանիշների պատճառները։ Դիմորդների և փորձագեների տեսակետները և առաջարկները:
Թափուր մնացած տեղերի քանակը տարբեր կերպ է գնահատվում ոլորտի ներկայացուցիչների կողմից: ԳԹԿ փոխտնօրեն Կարո Նասիբյանը, օրինակ, հարց է բարձրացնում՝ ի՞նչ ողբերգություն կա այդտեղ․
«Մենք տարիներ ենք ունեցել, երբ առաջարկվող տեղերի թիվն ավելի շատ էր, քան՝ շրջանավարտների թիվը: Հիմա առաջարկվող տեղերի թիվն ընդամենը 2000-ով է ավել դիմորդների թվից, թափուր է մնացել: Հետո՞ ինչ։ Կգան-չեն գա, դա արդեն բուհի գործն է: Կգան՝ ավելի լավ, չեն գա՝ բուհը կմտածի ինչ անել»։
Կարդացեք նաև
ԿԳՄՍ նախարար ժաննա Անդրեասյանը, սակայն, անընդունելի է համարում տարիներ շարունակ արձանագրվող թափուր տեղերի մեծ քանակը․
«Դա նշանակում է՝տեղերի պլանավորումը և բաշխումն ի սկզբանե ճիշտ չեն արվում: Կարծում եմ՝ պետությունն այս առումով պետք է տեղերի պլանավորման մոտեցումները փոխի»։
Խնդրի լուծումը տեսնում է բուհերի ու Բարձրագույն կրթության ու գիտության կոմիտեի իրավասության տիրույթում․
«Բուհերը՝ աշխատելով Բարձրագույն կրթության և գիտության կոմիտեի հետ, պետք է տեղերի նպատակային և իրատեսական պլանավորում կատարեն, հատկապես վճարովի տեղերի ճիշտ բաշխման մասով»:
Այս մոտեցումը, սակայն, չի կիսում կրթության փորձագետ Ատոմ Մխիթարյանը․
«Դա նշանակում է սեփական մեղքը բարդել ուրիշի վրա: Այսօր բուհերի վրա գցել, վաղը՝ գուցե նաև շրջանավարտների վրա, ասելով, որ նրանք չեն դիմում։ Այնինչ լիազոր մարմինը նախարարությունն է, հենց ինքն է ոլորտի պատասխանատուն: Եվ ուրեմն, թերացումն էլ նախարարությանն է»:
Փորձագետը շեշտում է՝ անցումային շեմը չհաղթահարող դիմորդների թիվը տարեցտարի ավելանում է․
«Դա նշանակում է, որ այն փոփոխությունները կամ չակերտավոր բարեփոխումները, որոնք կատարվում են հանրակրթության ոլորտում, որևէ դրական արդյունք չեն տալիս»:
Սերոբ Խաչատրյանն առկա իրավիճակի հիմնական պատճառների թվում շեշտում է անցումը 12-ամյա կրթական համակարգին․
«Երբ Հայաստանն անցավ 12-ամյա կրթության, երեխաները սկսեցին ավելի մեծ տարիքում դպրոցն ավարտել: Եվ աշակերտների մեծ մասը սկսեց 11-րդ դասարանից աշխատել, ամսական 100-200 հազար դրամ վաստակել ու անիմաստ համարել բուհում 4-5 տարի սովորելը, հավելյալ ծախսեր անելը»:
Պատճառների ցանկում նա թվարկում է նաև տղաների համար նախատեսված տարկետման տեղերի կրճատումը, ուսման վարձավճարների բարձրացումը, հանրակրության ու բուհական կրթության որակի անկումը։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
