(Սկիզբը՝ նախորդ համարում)
Արցախը կուլ էր գնում` աշխարհից մեկուսացած, բայց չար աշխարհի հայացքի ներքո… Անհնար էր արցախցիներիս հոգու կսկիծն արտահայտել, երբ մեզանից յուրաքանչյուրը յուրովի ուներ վշտի իր բաժինը՝ անսահման, անեզր, տարածական, խորապես ծանր ու աներեւակայելի կսկծացնող:
Ստեփանակերտում էլ լույս չկար… Ի՞նչ անել, դեպի ո՞ւր գնալ, երբ ճանապարհները` թե՛ դեպի Մարտակերտ, թե՛ Հայաստան, փակված են: Եվ ահա մայրաքաղաքում հյուրընկալ ընտանիք, որ իր հարկի տակ բոլորիս պատսպարեց:
Բարձր ճնշումս արգելակում է միտքս, ու չգիտեմ՝ մեր ողբերգության ո՛ր ծայրը շոշափել, երբ ամեն տեղ ցավոտ է, բաց վերքերով, որոնք երբեւէ չեն սպիանա: Սիրտ էր պայթում անզորությունից, երբ չգիտեինք, թե դեպի ուր նայել, երբ դարերով անցած նստակյաց արցախցիները քոչվոր էին դառնում: Սպասում էինք, երբ խավարով էին պատված մեր մտածումները, երբ մեզ հասած լուրերը գուժում էին անասելին՝ մահասարսուռ, սարսափազդու…
Կարդացեք նաև
Նորացվում էր զոհերի թիվը, նորացվում էին անուններ, ու չէինք ուզում հավատալ, որ երիտասարդ կյանքերի զոհաբերությամբ պիտի «լուծվեր» Արցախի հարցը դեպի անկում:
Մենք ծնկի եկած չէինք, մեզ շամփրեցին, նետեցին գետնին` ոտնատակ տալով, մեզ ծեփեցին պատին, որ ուշքի չգանք: Թե մարդկային ուղեղն այս անչափելի տառապանքը որքա՜ն կարող էր իր մեջ տեղավորել, չգիտեմ, բայց թվում էր` մտածելու կարողությունից զրկված` թուղթ ու գրիչ էի փնտրում, որ շարած տողերով հույզերս թեթեւացնեմ:
(Շարունակելի)
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
