Անկախ Բագրատ սրբազանի եւ նրա ղեկավարած շարժման հեղինակության աստիճանից՝ ակնհայտ է, որ քաղաքական պայքարը պետք է մղեն քաղաքական ուժերը: Հետեւաբար, արքեպիսկոպոսը, եթե իշխանափոխություն իրականացնելու նպատակ ունի, ապա կա՛մ պետք է հարի որեւէ քաղաքական ուժի (դրանց խմբի), կա՛մ ստեղծի իրենը, կա՛մ էլ մնա մեկնաբանողի, քարոզողի դերում:
Իսկ որքանո՞վ են ընդդիմադիր կուսակցությունները Հայաստանում ազդեցիկ: Ընդդիմադիր բողոքների ժամանակահատվածում ինձ պատահած նիկոլականները, էմոցիոնալ որոշակի շեշտադրումներով, ասում էին՝ «ժողովուրդը երբեք սրանց հետեւից չի գնա»: Դրան հետեւում էրմի երկու քաղցր խոսք 2-րդ եւ 3-րդ նախագահների, արցախցիների եւ ռուսների հասցեին:
Ներկայիս իշխանությունը սնուցվում է այդ ատելությամբ: Այդ առումով կարելի է համաձայնել Բագրատ սրբազանի հետ, որ իշխանափախությունը կլինի միայն այն ժամանակ, երբ կվերանա ատելություն մթնոլորտը: Կոնկրետացնեմ՝ երբ նիկոլականներն ու հականիկոլականները դադարեն իրար հանդեպ թշնամանք զգալ՝ տեղափոխվելով քիչ թե շատ ռացիոնալ դաշտ:
Բոլոր դեպքերում «փողոցային» խոսակցությունների հիման վրա դատողություններ անելը սխալ է. ինձ հանդիպում են մի տեսակի մարդիկ, մեկ ուրիշին՝ ճիշտ հակառակ կարծիք ունեցողները: Ընդդիմության ազդեցիկ լինելու «չափիչ» կարող են լինել հասարակական կարծիքի հարցումները, որտեղ Փաշինյանը կամ ՔՊ-ն գրեթե կրկնակի բարձր վարկանիշ ունեն, քան Քոչարյանը կամ «Մայր Հայաստանը»:
Կարդացեք նաև
Բայց այդ տվյալներին (եթե նույնիսկ դրանք մոտ են իրականությանը) պետք է վերաբերվել որոշակի վերապահումներով, որովհետեւ դրանցում սովորաբար բարձր է լինում այն մարդկանց տոկոսը, որոնք ա/ չեն կողմնորոշվել, բ/ հրաժարվում են պատասխանել, դ/ չեն պատրաստվում գնալ ընտրությունների: Ի դեպ, վերջին խումբը, կարծում եմ, մեծանալու է՝ համընդհանուր ապատիայի ֆոնին:
Վերջապես, որոշակի հետեւություններ կարելի է անել Երեւանի ավագանու անցած տարվա ընտրություններից: (Այստեղ նույնպես պետք է վերապահում անել. մայրաքաղաքը միշտ ավելի «ընդդիմադիր» է եղել, քան մնացած Հայաստանը, իսկ Ավինյանը Փաշինյան չէ): Այնուամենայնիվ, արձանագրենք, որ այդ ընտրություններում ՔՊ-ն իր դաշնակից «Հանրապետության» հետ մեծամասնություն չեն ստացել: Ընդդիմադիր ձայները բաժանվեցին մի կողմից՝ «նախկինամետների» («Մայր Հայաստան»), մյուս կողմից՝ «հականախկինների», բայց, միեւնույն ժամանակ, հականիկոլականների միջեւ (նկատի ունեմ, մասնավորապես, Հայկ Մարությանի «Ազգային առաջադինությունը»):
Հնարավո՞ր է արդյոք այդ երկու ընտրազանգվածների միաձուլումը: Կամ հարցն այլ կերպ դնենք՝ արդյոք, եթե դա տեղի ունենա, ընդդիմությունն ավելի ազդեցիկ կդառնա՞: Եկող աշնանը մենք կիմանանք այդ հարցերի պատասխանները:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
