«Նախկինները» հարստացել են 30 տարում, «ներկաներն» «իրենց դզեցին» 5 տարում՝ նույնքան ճոխ, բազմաթիվ բնակարաններով, մեքենաներով, բազմապիսի այլ նյութական հաճույքներով: Ինչի՞ մասին է դա խոսում: Եթե դու հարստացել ես մոտավորապես 6 անգամ արագ, ուրեմն՝ գործել ես 6 անգամ ավելի անզույշ եւ լկտի: Դա, իր հերթին, հետեւանք կունենա. հաջորդ իշխանափոխությունից հետո «այսօրվաններին» 6 անգամ ավելի հեշտ կլինի դատել: Այնպես չէ, որ «նախկինները» դատվելու տեղ չունեն: Սակայն նրանց մեղքը, ինչպես տեսնում եք, շատ դժվար է ապացուցել (եթե, իհարկե, նման նպատակ կա), որովհետեւ նրանք շրջահայաց էին, իրենց շուրջ «անվտանգության բարձիկ» էին ստեղծում:
Բոլոր տեսակի հետխորհրդային իշխանությունները՝ այսօրվա, թե երեկվա, ունեն մի հիմնարար պատրանք՝ նրանք կարծում են, որ հավերժ են: Մանավանդ Փաշինյանն ու իր շքախումբը խորը համոզմունք ունեն, որ իրենց նկատմամբ «ժողովրդական սերը» տարիներով ու տասնամյակներով նույնը կմնա, ինչը եւ կապահովի իրենց ցմահ պաշտոնավարումը: Որեւէ ձեւով համոզել, որ այդպես չի լինելու, անհնար է:
Բայց այդ պալատական «կամարիլյան» (եթե իսպանական բառ օգտագործենք) ամենաշատը 3-4 հարյուր մարդ է: Իսկ մնացա՞ծ մարդիկ, որոնք իրենց ճակատագիրը կապում են իշխանության հետ: Նրանք նո՞ւյնպես կարծում են, որ Փաշինյանի ռեժիմը տասնամյակներ է տեւելու: Ենթադրում եմ, որ այդ մարդիկ նման բան չեն մտածում: Բայց այդ դեպքում չեմ պատկերացնում, թե ինչպես են նրանք մի քանի տարի հետո դուրս գալու վարչապետին փառաբանելու եւ վարչակարգին տարբեր մանր ծառայություններ մատուցելու տակից:
…Ներքին անկախության երկու օրինակ: 18-րդ դարի հոլանդացի փիլիսոփա Բենեդիկտ Սպինոզան, հակասության մեջ մտնելով թե՛ իր էթնիկ (հրեական), թե՛ սոցիալական (բողոքական) շրջապատի հետ, իր գրքերում գրում էր այն, ինչ մտածում էր: Դրա գինն այն էր, որ նա իր ապրուստն ապահովելու համար օպտիկական ապակիներ էր մշակում: Մեկ դար անց գերմանացի փիլիսոփա Արթուր Շոպենհաուերը նույնպես որեւէ պաշտոնական, գիտական դիրք չէր զբաղեցնում՝ չափազանց ժուժկալ կյանք էր վարում հոր թողած ժառանգությամբ:
Կարդացեք նաև
Իհարկե, չեմ ուզում զուգահեռներ անցկացնել, բայց ժամանակակից լավագույն հայ արձակագիրներից մեկը՝ Լեւոն Ջավախյանը, Վերնիսաժում արծաթ է վաճառում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ազգը ամէն բանէ վեր դասող հայերուս համար, բուն խնդիրը այն չէ, որ նախկինները իրենց զիրենք ու իրենց մօտիկները հարստացուցին, անբարոյական եւ/կամ քրէական ուղիներով: Այլ՝ որ այդպէս ըրին, թերանալով իրենց պետական ու ազգային էական պարտականութիւններուն մէջ: Եւ ասիկա բացայայտուեցաւ դեռ նոր, վերջին մի քանի տարիներին միայն: Երեւանում 2018ի պետական յեղաշրջումին որպէս հետեւանք: Այս առումով, ամբողջ էութեամբս զինք կ’ատեմ, սակայն իրողութիւնը այն է որ Փաշինյանը ինծի ընծայեց ներքին անկախացում…
Կը կարծեմ թէ ներքին Ազատութեան վեհագոյն մարմնաւորումը՝ Diogenesն է:
Մ. Հայդուկ Շամլեան
Եթե բերում եք հարստացման համեմատություններ,խնդրում եմ կոնկրետ փաստերով խոսեք,օրինակ Ռոբերտ Քոչարյանը այսքան փող է դիզել իսկ Նիկոլ Փաշինյանը այսքան,կամ Գագիկ Խաչատրյանը այսքան,իսկ Էսօրվա ՊԵԿ նախագահը էնքան։
Թե չե հենց նենց ասում եք,որ այսօրվա իշխանականը նույնչափ հարստացել է բայց 6 անգամ ավելի արագ։
Ձեզնից կոնկրետ թվեր եմ ակնկալում։