Քաղբանտարկյալի կարգավիճակում «Նուբարաշեն» քրեակատարողական հիմնարկում անազատության մեջ գտնվող ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը շարունակում է քաղաքացիներից իրենց հուզող խնդիրների վերաբերյալ հարցեր ստանալ։ Նա արդեն ձեւավորված ավանդույթի համաձայն այս շաբաթ նույնպես պատասխանել է դրանցից հինգին։
Սարգիս Խաչատրյան․ «Կարո՞ղ ենք փաստել, որ Թրամփի վրա կատարած մահափորձը կապահովի հենց Թրամփի հաղթանակը»։
Արմեն Աշոտյան․ Ես չէի շտապի արձանագրել Թրամփի «без 5-ти» հաղթանակը գալիք ընտրություններում՝ հաշվի առնելով թե՛ ամերիկյան քաղաքական համակարգի առանձնահատկությունները, թե՛ ընթացիկ քաղաքական իրավիճակի նրբությունները։
Կցանկանայի ուշադրությունը հրավիրել երկու այլ հանգամանքների վրա․
Կարդացեք նաև
1) Թրամփի վրա կատարած մահափորձը ցայտուն օրինակ և ապացույց է, որ ատելության խոսքից մինչև բռնություն մեկ քայլ է։ Համակարգված ատելությունը բերում է բռնության, իսկ բռնությունն իր հերթին ցավոք, վերարտադրվելու ընդունակություն ունի, եթե կողմերը ժամանակին կանգ չառնեն։ Սա խիստ ակտուալ է ներկայիս իշխանության կողմից 2018-ից սկսած ատելության կաթսայում ապրող հայ հասարակության համար։
2) Ժամանակին ժողովրդավարության փարոս համարվող երկրում նման հարձակումը առաջատար թեկնածուի վրա արձանագրում է ժողովրդավարության ճգնաժամը թե՛ ԱՄՆ-ում, թե՛ ամբողջ աշխարհում։ Դառը հեգնանք է առաջանում, երբ նիկոլական ռեժիմի սենսեյ հանդիսացող երկրի ներկայացուցիչները ձոնում են Հայաստանում «դեմոկրատիայի» մասին, սակայն իրենց իսկ երկրում նման աղաղակող զարգացումներ են տեղի ունենում։
Ամեն դեպքում ժողովրդին կայունություն և միասնություն եմ մաղթում։
Կարինե Մեսրոպյան․ «Նիկոլը և իր կինը զբաղված են կեղծ փիարով՝ Բեռլինում զբոսնում են, հեծանիվ են քշում։ Ի՞նչ է սա հետապնդում»։
Արմեն Աշոտյան․ Ես այս հարցում Նիկոլին չեմ մեղադրում։ Նա վաղուց հանել է իր դիմակը և իր ողջ ցինիկության մեջ շատ բաց և ուղիղ է խաղում։ Որքան էլ դաժան է հնչում, բայց եթե այսքանից հետո նա դեռ վարչապետ է, ապա հեծանիվ-Բեռլին-ֆուտբոլը ի՞նչ է, որ իրեն կաշկանդի, կամ ինքը դրանից ամաչի։ Հայրենիքը հանձնելուց չի ամաչում, Բեռլինում ֆուտբոլ նայելո՞ւց պետք է ամաչի։
Նա այնտեղ է մեկնել իր ժողովրդի հաշին ոչ միայն պետական միջոցների իմաստով, այլև հայերի ինքնասիրության իմաստով։ Նիկոլը այսքան «դուխով» շրջագայում է, որովհետև մենք, հայերս, հնազանդ թույլ ենք տալիս։ Ուստի չզարմանաք, եթե այս տեմպերով Փաշինյանը Ռիո դե Ժանեյրոյի քաղաքապետի հրավերով մեկնի մի օր էլ բրազիլական կարնավալի, կամ ճապոնական հրավերով՝ սակուրայի փառատոնի, կամ Ալիևի հրավերով՝ Բաքվում «Ֆորմուլա 1-ի» էտապի։
Սովորաբար ասում են, որ ամեն ժողովուրդ ունի այն իշխանությունը, որին արժանի է։ Հայ ժողովուրդը արժանի չէ այս ճակատագրի, բայց ապացուցել դա դեռևս չի հաջողվում։
Սերոբ Առաքելյան․ «Արդյո՞ք միջանցքը սեպտեմբերին կխլեն մեզնից և Նիկոլը նորից կդավաճանի հայ ժողովրդին»։
Արմեն Աշոտյան․ Մեզանից ոչ ոք ոչինչ չի խլում, այլ Փաշինյանի հետ սինխրոնիզացված խաղով, պասերով, ստանում են։ Այս խոսացած, սարքած խաղը, ինչպես Նիկոլն է խոստովանել ԱԺ ամբիոնից, սկսվել է 2018-ից, այն ժամանակ՝ թաքուն, հիմա՝ բացահայտ։
Այս պահին Սյունիքով պանթյուրքական միջանցքին խոչընդոտում է ոչ թե Փաշինյանը, այլ նախ և առաջ՝ Իրանը, որոշ չափով նաև Ռուսաստանը։ Այդ միջանցքի համար կռիվը գնում է Արևմուտք-Թուրքիա-Ադրբեջան ընդդեմ Իրան-Ռուսաստան-Չինաստան խաղակազմերով, որտեղ Հայաստանը ի դեմս Փաշինյանի խաղում է առաջին թիմի օգտին և ի վնաս սեփական շահերի։
Կրկնեմ, որ այսպես կոչված «Զանգեզուրի միջանցքը» չունի որևէ մեգատնտեսական նշանակություն համաշխարհային տնտեսության համար և հանդիսանում է մաքուր գեոպոլիտիկ նախագիծ Եվրասիական մայրցամաքում ուժերի վերադասավորություն ապահովելու համար։
Արշալույս Սարյան․ «Ո՞նց եք վերաբերվում ԲԴԽ որոշմանը՝ կապված Մամիկոն Ասլանյանի գործով դատավոր Աննա Դանիբեկյանի և Ձեր գործով դատավոր Վահե Դոլմազյանի հետ»։
Արմեն Աշոտյան․ ԲԴԽ տվյալ որոշումն ապացուցում է, որ ՀՀ դատական համակարգը ոչ միայն հիվանդ է, այլև նրա վիճակը ավելի է ծանրանալու։ Երկու դատավորներն էլ ակնհայտ քաղաքական գործերով իշխանահաճո որոշումներով են հայտնի։ Մասնավորապես՝ ներկայիս իշխանական ռեժիմի քաղաքական հակառակորդներին անազատության մեջ պահելով։ Ինչպես տեսնում եք, դա չի փրկել նրանց Կարեն Անդրեասյանի անսահման ծառայամտությունից և հիվանդագին ամբիցիաներից։
ԲԴԽ այդ որոշումը մի նպատակ ունի՝ էլ ավելի կախյալ և կառավարելի դարձնել դատական համակարգը՝ «бей своих, чтобы чужые боялись» սկզբունքով։ Այն, որ այս ռեժիմը սիրում է օգտագործել մարդկանց և դեն նետել, վաղուց պարզ էր։ Սակայն ես չեմ չարախնդում, որովհետև թե՛ մենք բոլորս, թե՛ Դանիբեկյանն ու Դոլմազյանը, թե՛ անգամ Կարեն Անդրեասյանը Նիկոլ Փաշինյանի պատանդներն ենք այս պահին՝ անկախ նրանից, թե որտեղ ենք գտնվում։ «Նուբարաշեն» ՔՀԿ֊ում թե ԲԴԽ գլխամասում։
Բոլոր միջազգային հիմնական զեկույցներով և սոցիալական հարցումներով Հայաստանի դատական համակարգը քաղաքականացված է և կախյալ։ ԲԴԽ վերջին որոշումը ոչ միայն չի փարատել այս մեղադրանքները, այլ ճիշտ հակառակը, ապացուցում է դրանք առնվազն կախյալության և քաղաքականացվածության առումով։
Գարիկ Ղուկասյան․ «Ազատ արձակեցին նաև Մամիկոն Ասլանյանին, կարո՞ղ ենք փաստել, որ Նիկոլը ամենաշատը վախենում է հենց Ձեզնից, և ի՞նչ է տալիս դավաճանին Ձեզ փակի տակ պահելը»։
Արմեն Աշոտյան․ Մամիկոն Ասլանյանի համար շատ ուրախ եմ, ինչպես նաև նիկոլական ռեպրեսիվ ճիրաններից այս պահին բոլոր ազատվածների համար։ Մամիկոնը 2018-ից հետո քաղաքական հետապնդումների ենթարկվածների և ենթարկվողների երկար շարքում դեռ ամենաերկար անարդար կալանավորվածն էր՝ 2 տարի 7 ամիս անհիմն կերպով զրկված լինելով ազատությունից։
Պետք է հստակ գիտակցել, որ Հայաստանում քաղբանտարկյալների առկայությունը ոչ թե անձնական, այլ համակարգային հարց է։ Դա ոչ թե Մամիկոնի, Մալյանի, իմ կամ որևէ այլ անհատի խնդիրն է, այլ մեր երկրում տարրական իրավակարգի և ֆունկցիոնալ ազատությունների այլասերման և քայքայման հետևանք՝ հանուն գործող վարչախմբի քաղաքական շահերի։
Որքան էլ տհաճ է հնչում, սակայն տպավորություն ունեմ, որ քաղաքական բռնաճնշումների դեմ պայքարը մեր երկրում ոչ քաղաքական, ոչ էլ հանրային տիրույթներում սիստեմավորված չէ, ինստիտուցիոնալ չէ, այլ չափից ավելի անձնավորված։ Իսկ երբեմն զավեշտի հասնող «խանդի տեսարաններով»։
Կանոնավոր իշխանական ռեպրեսիանեի դեմ պայքարել պարտիզանական մեթոդներով կարող է հայտնի աստիճանի արդյունավետ լինել, բայց ոչ շրջադարձային, առավել ևս՝ կանխարգելիչ։
Արմեն ԱՇՈՏՅԱՆ
ՀՀԿ փոխնախագահ
«Նուբարաշեն» ՔԿՀ
18.07.2024թ․
