«2023 թվականի սեպտեմբերի 27-28-ը Արցախի Խնածախ գյուղից 710 բնակիչ է արտագաղթել»,- «Ա1+»-ի հետ զրույցում ասում է բռնազավթված համայնքի ղեկավար Մհեր Նիկողոսյանը։
2020 թվականի 44-օրյա պատերազմից հետո թշնամու տիրապետության տակ անցած տարբեր բնակավայրերից 53 ընտանիք՝ 214 բնակչով ապաստան էր գտել գյուղում, որտեղ նրանց ընդունել են հարազատորեն, աջակցել՝ ինչով կարողացել են։ 1116 հա գյուղատնտեսական նշանակության հող ունեցող գյուղում շատերն էին զբաղվում հողագործությամբ և անասնապահությամբ։ «Գյուղում գործում էր Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին՝ կառուցված 1740 թվականին, գյուղապետարան, մշակույթի տուն, բուժկետ, միջնակարգ դպրոց, փոստի բաժանմունք։
Ապահովված էինք շուրջօրյա ջրամատակարարմամբ, գազաֆիկացված էր։ Ցանկացած հարցում համայնքը կայացած էր, գրեթե բոլոր բնակիչներն ապրում էին բարեկեցիկ կյանքով, որին զուգահեռ էլ գյուղը շենանում էր»,- ասում է համայնքի երկարամյա ղեկավարը։ Խնածախի պատմությունը սկսվում է 17-րդ դարից, բնակիչները եկել են Զանգեզուրի Խնածախ գյուղից, հիմնադրել այն՝ պահպանելով գյուղի անվանումն ու ավանդությունները։ Խնածախի ծնունդ է անվանի պատմաբան Մակար Բարխուդարյանը, ով անգնահատելի ավանդ ունի Արցախի և շրջակա գավառների հայության բազմադարյա պատմության, կենցաղի և պատմամշակութային հուշարձանների ուսումնասիրման բնագավառում։
«Բռնագաղթից հետո գյուղի բնակիչները ցրվել են ամբողջ Հայաստանով մեկ։ Աշխատում եմ բոլորի հետ գոնե հեռախոսակապ պահպանել, սակայն դա շատ քիչ է։ Ժողովուրդն իրար նկատմամբ կարոտի քաղց ունի։ Խնածախցիների համար որքան որ դժվար է առանց հայրենի գյուղի՝ այնքան ավելի դժվար է առանց իրար տեսնելու, հաղորդակցվելու պարագայում»,- ասում է զրուցակիցս։ Բնակչությանը մտահոգող ամենամեծ խնդիրն աշխատանք չունենալն է։ Ցավոտ խնդիրներից է բնակարանային հարցը։ «Շատ դժվար է մասնագետների աշխատանքի տեղավորվելու խնդիրը։ Շատերն են անելանելի վիճակից դրդված մասնագիտական ու մտավոր կարողություններին անհամապատասխան աշխատանքի անցել։ Ժողովրդին մի կողմից տանջում է կարոտն ու կարոտի ցավը, հեռվում թողած հարազատների շիրիմներին այցելելու անհնարինությունը, մյուս կողմից էլ արցախցու հասցեին որոշ անպատասխանատու անձանց կողմից հնչող նսեմացնող, ստորացնող արտահայտությունները»,- վրդովմունք է հայտնում նախկին համայնքի ղեկավարը։
Կարդացեք նաև
«Մարդիկ չունեն տուն, չունեն մշտական աշխատանք, նման պարագայում ինչպե՞ս լուծեն ընտանիքի առջև ծառացած խնդիրները։ Հաճախ մի փաստաթուղթ ձեռք բերելու համար ամիսներ են պահանջվում։ Այս պարագայում խոսել ընտանիքի բարեկեցության, ապահովության մասին՝ անհեթեթություն է»։
Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
