-Գյուղից սեպտեմբերի 28-ին ենք դուրս եկել։ Մի քանի հագուստից բացի ոչինչ չենք վերցրել մեզ հետ, մեքենայում տեղ չկար։ Ամեն ինչ մնաց Արցախում։ 20 տարեկանում վիրավորվել եմ Ակնայի մատույցներում, կորցրել ոտքս ու հավերժ հաշմանդամ անունը ձեռք բերել։ Այսօր մտածում եմ՝ հանուն ինչի՞, հանուն այս պարտությա՞ն։ Ինչո՞ւ են կռվել ու զոհվել մեր տղաները, եթե պետք է ապրեինք պարտվելու և Հայրենիքը լքելու այս խայտառակությունը։ Ինչո՞ւ պետք է արցախցին ընկճվի սոցիալական ծանր բեռի տակ։
Ամեն օր մտքով տանն եմ, հիմա եմ վերաարժևորում կյանքը։ Մտածում եմ՝ ի՞նչ կլիներ, որ այս ամենն ընդամենը մղձավանջային երազ լիներ։ Մեր բոլոր երազանքներն ու նպատակները կիսատ մնացին,-ասում է Կամոն։
Կարինե ԲԱԽՇԻՅԱՆ
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
