Իշխանությունը դարձյալ, ինչպես 2018 թվականի գարնանը՝ «նախկինները», բողոքող ցուցարարներից պաշտպանվում է փշալարերով:
Երբ «թավշյա հեղափոխությունը» հաղթեց, նոր իշխանավորները խրոխտ ձայնով հայտարարում էին, որ այլեւս Հայաստանի փողոցներում փշալարեր չեն լինելու: Իբր՝ ամբողջ հասարակության մեջ այնպիսի մի ներդաշնակություն եւ փոխըմբռնում կա (եթե հանենք մի քանի «հակահեղափոխականի»), որ իշխանությունը փշալարերով պաշտպանվելու կարիք չի ունենա: Կամ, ինչպես Թաթան էր երգում, «չկա ոչ մի պատնեշ, ոչ մի փշալար՝ ազատության ճանապարհին հայերի համար»:
Կարդացեք նաև
Չնայած Թաթա Սիմոնյանի երգերի «ժանրը» իմ սրտով չի, նրա տաղանդը բարձր եմ գնահատում: Ամենեւին չեմ փորձում կշտամբել նրան կամ որեւէ մեկին, ով 2018-ին էյֆորիա էր ապրում:
Ես ինքս, թեեւ «թեեւ հեղափոխական նարկոզի» տակ չէի, հասկանում էի ու հիմա էլ եմ հասկանում, որ այն, ինչ դատապարտված է փոխվելուն, պետք է փոխվի: Կանխատեսո՞ւմ էի ես այն ժամանակ, որ ՔՊ-ականները, «նախկինների» նման, սոսնձվելու են իրենց աթոռներին եւ մտահոգվելու են միայն իրենց նյութական բարիքներով: Սպասելի՞ էր, որ նրանք, ճիշտ նույն ձեւով, «բերետներով» ու փշալարերով են պաշտպանելու իրենց աթոռները: Այո, այդ ամենը դժվար չէր կանխատեսել՝ հաշվի առնելով հեղափոխությունների դարավոր փորձը:
Որ այդ առումով՝ ամեն ինչ գնալու է մոտավորապես այնպես, ինչպես հիմա գնում է, 2018 թվականին պարզ էր: Որ հեղափոխական իշխանության պատճառով տեղի է ունենալու ազգային աղետ, խոստովանեմ, իմ մտքի ծայրով անգամ չէր անցնում: Դրանով են ինձ համար «ներկաները» վատ իմաստով տարբերվում «նախկիններից»:
Խնդիրները, որոնք կային 2018 թվականին, հիմնականում մնացել են նույնը: Դրան ավելացել է այն սարսափելի պարտությունը, որի «հեղինակները» շարունակում են վայելել իրենց աթոռները՝ այն ոճով, որն ընդունված է Հայաստանում:
Եվ կրկին մենք կանգնած ենք փոփոխությունների անհրաժեշտության առաջ: Ընդ որում, ես բոլորովին չեմ լարվում «հակահեղափոխություն» բառից: Եթե Թուրքիան եւ Ադրբեջանը, ի սատարումն Հայաստանի հեղափոխական իշխանությունների, առաջարկում են մեր երկիր զորք մտցնել, ապա «հակահեղափոխությունը» ամենեւին մերժելի գործընթաց չէ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Պարոն Աբրահամյան, դուք գրել եք, որ «հակահեղափոխությունը» ներկա իրավիճակում մերժելի չէ, և որ դուք չեք լարվում այդ բառից։ Վստա՞հ եք, որ ավարտել եք ձեր այդ միտքը։ Հետագայում այն էլ չե՞ք շարունակելու «բայց»-ով կամ «եթե»-ով։