Մի քանի օր առաջ դիտեցի ուկրաինացի հրապարակախոս Վիտալի Պորտնիկովի եւ Ռուսաստանից փաստացի վտարված գրող Յուլիա Լատինինայի զրույցը, որը շատերը «բանավեճ» էին անվանում: Ըստ որոշ գնահատականների’ օգտատերերի համակրանքը 90/10 էր՝ հօգուտ Պորտնիկովի: Հավատում եմ, որ այդ թիվն օբյեկտիվ է: Եվ կարծում եմ, չեք զարմանա, եթե ասեմ, որ ես մտնում եմ 10 տոկոսի մեջ:
Պնդել, որ կայսրությունը բոլոր կողմերից եւ բոլոր պարագաներում բացասական երեւույթ է, եւ որ բոլոր տեսակի չարագործությունները եւ նողկալի երեւույթները գալիս են բացառապես Ռուսաստանից (Խորհրդային Միությունից), «թրենդային» կարծիք է, որը տարածված է նաեւ հայաստանյան որոշ շրջանակներում: Մեզանում կա հատուկ «բրիգադ», մի քանի տասնյակ մարդուց բաղկացած քարոզչական թեզ, որն օրական մի քանի հարթակում հնչեցնում է այդ պատումը:
Բայց այս պարագայում ինձ հետաքրքրում է ոչ թե վեճի առարկան, այլ դրա ոճը:
Խնդիրը հին է, կարելի է ասել՝ հազարամյակների պատմություն ունի, բայց հատկապես սրվել է սոցցանցային դարում: Մի կողմից՝ ակտիվիստները, քարոզիչները, «թրոլերը», «ֆեյքերը» եւ այլն եւ, մյուս կողմից՝ մտածող մարդիկ, որոնք իրենց թույլ են տալիս կասկածել եւ հարցեր տալ: Առաջիններին ցանկացած հասարակությունում հավանում է մոտ 90 տոկոսը, երկրորդներին՝ 10-ը:
Կարդացեք նաև
Հեշտ է ապրել, երբ չկան երանգներ, չկան մանրամասներ եւ ամեն ինչ ծայրից ծայր պարզ է: Ակտիվիստ/քարոզիչները նման մոտեցման կրողներն են: Նրանք Հայաստանում կարող են լինել նիկոլական (ամենահոծ եւ, մեծամասամբ, ամենագռեհիկ զանգվածն է), բայց կարող են լինել քոչարյանական, դաշնակցական եւ նույնիսկ՝ «բագրատ-սրբազանական»:
Սակայն մարդկության պատմության մեջ կարեւոր եւ հեռանկարային է այդ կաղապարներից դուրս ապրող 10 տոկոսի կարծիքը: Եթե այդ 10 տոկոսը չլիներ, որեւէ ոլորտում առաջընթաց չէր լինի, որեւէ գյուտ չէր արվի:
Ինչպես գրում էր Մարկ Թվենը, եթե դուք նկատել եք, որ մեծամասնության կողմից եք, ապա դա ճշգրիտ նշան է, որ փոխվելու ժամանակն է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
