«Հրապարակ»-ի զրուցակիցն Արցախի Ազգային ժողովի 4-րդ, 5-րդ, 6-րդ գումարման պատգամավոր, Ստեփանակերտի մանկապատանեկան ստեղծագործության կենտրոնի խորհրդի նախագահ Լյուդմիլա Բարսեղյանն է: 2023թ. հոկտեմբերի 30-ին Ստեփանակերտի մանկապատանեկան ստեղծագործության կենտրոնը պետք է տոներ ստեղծման 30-ամյա հոբելյանը։ «Չնայած բլոկադայի առկայությանը, կենտրոնը պատրաստ էր տոնել 30-ամյակը բարձր մակարդակով. փորձեր… փորձեր… աշխատանք՝ հաղորդավարների հետ, նախապատրաստական աշխատանքներ՝ ցուցահանդեսների բացման գործում: Բայց այդ ամենն ընդհատվեց 2023թ. սեպտեմբերի 19-ին, երբ Ադրբեջանը լայնամասշտաբ հարձակում սկսեց Արցախի Հանրապետության վրա»,- անասելի ցավով հիշում է տիկին Բարսեղյանը։
Հետո մեկ տարով հետ է գնում, եւ հիշողություններն ավելի պայծառ ու լուսավոր են դառնում: «2022-ի հունիսի 23-ին մի մեծ, լայնամասշտաբ միջոցառում էինք նախատեսել՝ «Արցախ՝ երկիր Հայոց» խորագրով, որով ողջ Արցախի պատմությունն էր ներկայացվում: Իմացա, որ գործարար, բարերար Ռուբեն Վարդանյանն «Ավրորայի» շրջանակներում հենց հունիսի 22-ին Արցախում է լինելու: Ինձ հաջողվեց տեղեկացնել նրան եւ խնդրել, որ մեր միջոցառմանը ներկա լինի: Նա մեծ հաճույքով համաձայնեց, բայց քանի որ խիստ գրաֆիկի մեջ էր եւ նույն օրը պետք է մեկներ Արցախից, խնդրեց միջոցառումը տեղափոխել հունիսի 22-ին: Իսկ մեր գլխավոր փորձն էր հենց այդ օրը նշանակված, որին շուրջ 380 երեխա էր մասնակցում: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ինչ տիտանական գործ արեցին երեխաները, ուսուցչական կազմը, որ հենց այդ օրը միջոցառումն անցնի: Պետք է ասեմ, որ 2020թ. 44-օրյա պատերազմից հետո մեր նախագահը՝ Արայիկ Հարությունյանը, այլեւս ոչ մի միջոցառման չէր մասնակցում, նախկինում բոլոր միջոցառումներին ներկա էր լինում, բայց պատերազմից հետո խնդրել էր ըմբռնումով մոտենալ` չէր կարողանում: Ինչքան մեծ էր բոլորի զարմանքը, երբ այդ օրը Ռուբեն Վարդանյանի հետ նաեւ մեր նախագահին տեսանք, Վարդանյանի շնորհիվ նա նույնպես եկել էր մեր միջոցառմանը: Միջոցառման ավարտին, երբ Վարդանյանը մոտեցավ ինձ, ի դեպ, ես նրա հետ երբեք չէի շփվել, առաջին նախադասությունն եմ հիշում․ «Շնորհակալություն, որ մեկ օրում կարողացաք հասցնել»: Սա ի՞նչ էր նշանակում՝ որ նա ինչքան լավ էր պատկերացնում կուլիսային աշխատանքի նրբությունը»,-պատմում է կենտրոնի նախագահը:
«Մինչեւ հիմա չեմ հավատում, շշմած եմ այն ամենից, ինչ կատարվեց մեզ հետ: Մեր նախագահները, բոլորովին անմեղ զոհ Ռուբեն Վարդանյանը, ինչո՞ւ, ինչպե՞ս հայտնվեցին այնտեղ՝ Բաքվի բերդում: Մեր գլուխը կտրեցին, գցեցին Բաքու, մարմինը քարշ տվեցին Երեւան: Դա չէր կարող մեզ հետ պատահել․ մի հողում, որ հազարամյակներով ապրել էինք, այդպես բռնի տեղահանել… ես հավատում եմ, որ մենք վերադառնալու ենք, մենք իսկական դրախտավայրում էինք ապրում: Այնտեղ՝ Արցախում, ամեն բան ուրիշ էր, ե՛ւ մարդկային հարաբերություններն էին այլ, ե՛ւ ապրելն էր հեշտ: Հիշում եմ՝ մեր նախագահներից Բակո Սահակյանը հունիսի 1-ին հեծանիվներ էր գնում ու անձամբ երեխաներին բաժանում, երբեք թիկնազորով շրջապատված չենք տեսել նրանց, ես վստահ եմ՝ թե՛ նրանց, թե՛ Ռուբեն Վարդանյանին, թե՛ մեր բոլոր գերիներին մեզ բախտ վիճակվելու է տեսնել»:
Արևիկ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
