Այսօրվա հայաստանյան իրականությունը բախվել է անհերքելի երկու փաստի. ա/ գործող իշխանությունն ի վիճակի չէ կառավարել, քանի որ կորցրել է ազդեցությունը մարդկանց մտքերի ու հոգիների վրա, հեղինակազրկված է եւ սպառել է երկրի ներսում իշխելու, որոշումներ կայացնելու պաշարամիջոցն ու բարոյական օրինակարգությունը, բ/ միջազգային գործընկերների համար այս իշխանությունն այլեւս վստահելի գործընկեր չէ, որովհետեւ անկարող է իրականացնել ձեռք բերված պայմանավորվածությունները:
Ֆրանսիացի հասարակագետներ Բիրնբաումը եւ Շվարցենբերգը ժամանակին կատարած հետազոտությունների արդյունքում հանգել են հետեւյալ եզրակացության. քանի որ ողջ հասարակությունը չի կարող մասնակցել կենսական խնդիրների վերաբերյալ որոշումներ կայացնելու գործընթացին, նման որոշումներն ընդունվում են մարդկանց շատ նեղ մի շերտի կողմից: Սոցիալական եւ տնտեսական անհավասարությունը պահպանվում է նաեւ ժողովրդավարական կարգերի ժամանակ, եւ միշտ չէ, որ քաղաքացիները ձգտում են կամ նրանց թույլատրվում է մասնակցել երկրի կառավարմանը:
Սա, կարծես թե, Հայաստանի ներկա իրավիճակին շատ մոտ նկարագրություն է, եւ այն հիմնական ազդակը, որը հանրությանը համախմբման է դրդում Բագրատ Սրբազանի շուրջը: Սակայն իշխանությունն ամեն կերպ ջանում է խնդիրը տեղափոխել քաղաքական հարթություն՝ նվազեցնելով կողմերի՝ միմյանց հետ պայմանավորվածության գալու հնարավորությունը այնպիսի հարցերում, ինչպիսիք են վարչապետի թեկնածուի ընտրությունը, իմպիչմենթի համար ստորագրահավաքը, մանդատները վայր դնելու միջոցով խորհրդարանական ճգնաժամ առաջացնելը եւ այլն:
Ըստ ֆրանսիացի հեղինակների, իշխող ընտրախավի որակն ու գործելակերպը եւ տվյալ հասարակության տնտեսական, մշակութաբանական, քաղաքացիական գիտակցության մակարդակը փոխկապակցված են, ինչով էլ պայմանավորված է կառավարության գործողությունները վերահսկելու՝ հասարակության ունակությունը։ Այստեղ Հայաստանի համար կենսականորեն կարեւոր հարցեր են առաջ գալիս՝ արդյո՞ք մեր հասարակությունն ի զորու է զանգվածային բողոքների գեներացման միջոցով հասնել իշխանափոխության կամ, ասենք, նույն զանգվածների մտավոր եւ կազմակերպական ներուժը կբավականացնի՞ իշխող ընտրախավից հաշվետվություն պահանջել ժողովրդին տված խոստումների իրականացման (թե՞ չիրականացման-խմբ.) վերաբերյալ։
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
