Պատերազմում կրած պարտությունից ճնշված Հայաստանի ժողովուրդը չորս տարի անց սկսում է արթնանալ, դուրս գալ ընկճված վիճակից եւ արտահայտել իր կամքը։ Մնացած ամեն ինչ տեղի է ունենում այս երեւույթի շուրջ։ Ոմանք անհանգստացած են դրա համար, մյուսները ցանկանում են օգտագործել այս արթնացնող էներգիան:
Գործընթացներն իսպառ զուրկ են քաղաքական ծրագրերից կամ նույնիսկ բեմադրությունից։ Ցուցարարների գործողություններն ավելի շատ «թավշյա բունտ» են հիշեցնում։ Պատահական չէ, որ ամենից հաճախ խոսում են ոտնահարված արժանապատվությունը եւ մարդկանց արժանապատվության դեմ հարձակումները կանխելու մտադրությունների մասին։
Երեւում է, որ պատերազմի վախի եւ արագ խաղաղության պատրանքային հույսերի ազդեցության տակ տխուր վիճակում չորս տարի անարժանավայել ապրելը չափազանց դառն էր։ Կարծես թե ասվում է. ես այլեւս ոչ մի բանի չեմ կարող հավատալ՝ ոչ խաղաղությանը, ոչ էլ պատերազմին, որը միշտ եղել է ու կա։
Բայց, որ ավելի կարեւոր է, ավարտվել է մեկուսանալու եւ պատրանքային հույսեր փայփայելու ժամանակը։ Իսկ խնդիրների ողջամիտ գիտակցումը կգա՝ սպասողները ստանում են։ Հուսահատության զգացողությունը նահանջում է։ Իշխանությունները պետք է մտածեն նաեւ կիրառվող պատերազմով շանտաժի անիմաստության մասին։
Կարդացեք նաև
Ամենայն հավանականությամբ, պատերազմով հենց այս չդադարող շանտաժն է խելագարության հասցրել մարդկանց։ «Աշխատասեր ձեւացող» անփույթ ուսանողի կերպարով չես կարող կանգնեցնել պատերազմը. թշնամուն զսպելու քաղաքական մեխանիզմներ պետք է մշակել:
Մանվել ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
