Սահմանազատումը իրականացվում է անխոչընդոտ։ Բոլոր նրանք, ովքեր պետք է խոչընդոտեին դրան, այժմ միավորված շարժվում են դեպի Երևան։ Եթե պահանջելու են դադարեցնել սահմանազատումը, ապա այդ պահանջի ճիշտ տեղը Երևանը չէ, եթե դեռ պարզ էլ չէ, թե վարչապետի հրաժարականը պետք է պահանջվի թե ոչ, ապա իմաստը ո՞րն է Երևան հասնելու։
Իհարկե, իմ լեզվից ոչ ոք չի բռնել ու քաշում, որ այս ամենը ես ասեմ, բայց ինչ որ բան այնպես չի ընթանում, վտանգ ու տագնապ կա այս ամեն ինչում։ Ի՞նչ կարիք կա հալածված ու տնավեր դարձած արցախահայությանը ներքաշել այս ամենի մեջ, այդ մարդիկ դեռ չեն հասցրել շունչ քաշեն, վերականգնեն իրենց բարոյահոգեբանական վիճակը։
Դժվա՞ր է հասկանալ, որ շարժումը կարող է հանգեցնել ոչ թե սահմանազատման դադարեցմանը կամ վարչապետի հրաժարականին, այլ Հայ Առաքելական Եկեղեցու հեղինակազրկմանն ու հայաստանցի-արցախցի սրացմանը։
Իմ խորը համոզմամբ, քանի դեռ ուշ չէ՝ ժողովրդի կողմից քիչ թե շատ վստահություն վայելող քաղաքական կուսակցություն պետք է համարձակություն ունենա ստանձնելու շարժման առաջնորդությունը, այդպիսով հնարավորություն ընձեռի Հայ Առաքելական Եկեղեցուն վեր կանգնելու այդ ամեն ինչից։
Կարդացեք նաև
Գենադի ՄՆԱՑԱԿԱՆՅԱՆ
Հեղինակին առաջարկում եմ հանդարտվել և Հայ Առաքելական Եկեղեցու հեղինակազրկման համար եկեղեցու առաջնորդներից ավելի շատ չանհանգստանալ, այլ կերպ ասած՝ «Պապից ավելի կաթոլիկ չլինել»: Ուզում եմ նաև Գենադիին հիշեցնել չբռնված լեզվից ու դուրս չքաշված մի արտահայտություն. «Քաղաքականությունը թան չէ՝ ամեն մարդու բան չէ»: Ափսոս, որ վերջին տարիներին որոշ անհատներ մի երկու կարճ հոդված գրելուց հետո ինքնահռչակվում են որպես քաղաքականությունից հասկացողներ և խորը համոզմամբ «ազգափրկիչ» առաջարկություններ անում, բայց դրանից մեր տանջահար երկիրը ոչինչ չի շահում, այլ անարդյունավետության վիրավորանքից ծանր տնքում է: