Հայ­րե­նի­քին վրայ սպառ­նա­ցող ներ­քին եւ ար­տա­քին վտանգ­նե­րուն դէմ մեր պայ­քա­րը ա­ւե­լի հիմ­նա­ւո­րո­ւած եւ կուռ շար­քե­րով ամ­րապն­դե­լու հրա­մա­յա­կա­նին առ­ջեւ կը գտնո­ւինք. «Ազատ օր»

Անց­նող Ապ­րի­լին, հա­յաշ­խար­հի ամ­բողջ տա­րած­քին ի­րա­գոր­ծո­ւած ­­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան ո­գե­կո­չա­կան ե­լոյթ­ներն ու հա­ւաք­նե­րը, ո՛չ միայն ­­Թուր­քիան ու Ատր­պէյ­ճա­նը պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեան կան­չե­լու հա­յու­թեան միա­հա­մուռ կամ­քի դրսե­ւո­րում­ներ հան­դի­սա­ցան, այ­լեւ հա­ւա­քա­կան ու միա­տեղ ձայ­նով՝ հայ­րե­նի իշ­խա­նա­ւոր խմբա­կի ա­պազ­գա­յին մտա­ծում­նե­րուն եւ ա­րարք­նե­րուն դէմ ամ­բող­ջա­կան մեր­ժու­մի յստակ կե­ցո­ւածք բնո­րո­շե­ցին։ Ար­դէն, ­­Տա­ւու­շի մէջ ծայր ա­ռած, ատր­պէյ­ճա­նա­կան կող­մին հետ սա­կար­կու­թեան գա­լու եւ նախ­քան ո­րե­ւէ սահ­մա­նա­զատ­ման ու սահ­մա­նագծ­ման հո­լո­վոյ­թը մի­ջազ­գա­յին օ­րէն­քի հի­մե­րուն վրայ ամ­րապն­դե­լու, ­­Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նա­կան խա­ւը տա­րածք­ներ կը յանձ­նէ դի­մա­ցի կող­մին, ա­ռանց պա­հան­ջե­լու ատր­պէյ­ճա­նա­կան ու­ժե­րու հե­ռա­ցու­մը ա­պօ­րի­նի գրա­ւած ­­Հա­յաս­տա­նի ինք­նիշ­խան մա­սե­րէն։ Ա­ռա­ւել, լուռ կրա­ւո­րա­կա­նու­թեամբ կը դի­մագ­րա­ւէ ­­Թուր­քիոյ եւ Ատր­պէյ­ճա­նի՝ օ­րէ օր սաստ­կա­ցող պա­հանջ­նե­րու յոր­ձան­քը, թէ՛ հա­յոց պե­տա­կա­նու­թեան հի­մե­րը քայ­քա­յե­լու փոր­ձով, թէ՛ տա­րի­նե­րէ ի վեր ար­տա­յայ­տո­ւած ու մեր­ժո­ւած՝ ­­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան փաս­տը պատ­մա­բան­նե­րու քմա­հա­ճոյ­քին թո­ղե­լու վար­կա­ծով։
­­Յու­նա­հա­յու­թիւնն ալ, իր կար­գին, հա­մայն հա­յու­թեան ձայ­նին միա­նա­լով, այս տա­րի եւս պատ­շաճ զգօ­նու­թեամբ եւ ու­ժե­րու լա­րու­մով, պե­տա­կան ա­մէ­նէն բարձր մա­կար­դա­կի վրայ, նշեց ­­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեան 109-րդ ­տա­րե­լի­ցը, յստակ ու­ղերձ ղրկե­լով ­­Թուր­քիոյ այժ­մու ղե­կա­վա­րու­թեան, թէ ­­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ու հայ ժո­ղո­վուր­դի ի­րա­ւա­կան փաս­տը ան­սա­կար­կե­լի ի­րո­ղու­թիւն­ներ են, իսկ հայ ժո­ղո­վուր­դը տրա­մա­դիր չէ նժա­րի վրայ դնե­լու իր ար­դար ի­րա­ւունք­նե­րու թղթած­րա­րը։
­­
Եր­կար ճամ­բայ կայ կտրե­լիք։ ­­Հայ­րե­նի­քին վրայ սպառ­նա­ցող ներ­քին եւ ար­տա­քին վտանգ­նե­րուն դէմ մեր պայ­քա­րը ա­ւե­լի հիմ­նա­ւո­րո­ւած եւ կուռ շար­քե­րով ամ­րապն­դե­լու հրա­մա­յա­կա­նին առ­ջեւ կը գտնո­ւինք։
­­Չի բա­ւեր միայն պատ­մա­կան յի­շո­ղու­թիւ­նը վառ պա­հե­լու հա­յու հո­գեմ­տա­ւոր զարթ­նու­մը, այ­լեւ հետզ­հե­տէ ա­ճող մաս­նակ­ցու­թեան, ժո­ղովր­դա­յին շար­քե­րը ա­ւե­լի խտաց­նե­լու, քա­ղա­քա­կան եւ պա­հան­ջա­տի­րա­կան ե­լոյթ­նե­րուն մէջ ամ­րա­կուռ եւ հսկա­յա­ծա­ւալ մաս­նակ­ցու­թիւն ա­պա­հո­վե­լու գրա­ւա­կա­նը մեր օ­րա­կար­գի ա­ռաջ­նա­հերթ բա­ժի­նը պէտք է ըլ­լայ։
Ա­ռա­ւել, կը սպա­սենք, որ մեր քա­ղա­քա­կան բո­լոր ե­լոյթ­նե­րուն մէջ եւս, ու­նե­նալ հայ­րե­նի պե­տու­թեան ան­վե­րա­պահ եւ ամ­բող­ջա­կան ներ­կա­յու­թիւ­նը, չբա­ւա­ւա­րո­ւիլ միայն սոսկ ներ­կա­յա­ցուց­չա­կան եւ ան­գոյն մաս­նակ­ցու­թեամբ, այլ մեր դի­ւա­նա­գի­տա­կան զօ­րա­շար­ժը ի սպաս դնել սփիւռ­քի պա­հան­ջա­տի­րու­թեան մէջ։

­­Պե­տա­կա­նու­թեան ու հայ ժո­ղո­վուր­դի ար­դար ի­րա­ւունք­նե­րուն տէր կանգ­նե­լու հա­մա­հայ­կա­կան ուխ­տը կը պա­հան­ջէ զգօ­նու­թիւն եւ ա­չալր­ջու­թիւն։ ­­Հա­ւա­քա­կան ուժ ըլ­լա­լու հրա­մա­յա­կա­նը տի­րա­կան գա­ղա­փար դարձ­նե­լու մեր հե­տապն­դու­մը կը պա­հան­ջէ գա­ղու­թա­յին միա­ւո­րում, այ­լեւ հա­մա­հայ­կա­կան զօ­րա­շարժ։
­­
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ Հունաստանում տպագրվող «Ազատ օր» օրաթերթի այսօրվա համարում