Իշխող կազմակերպության եւ առաջին հերթին՝ նրա պարագլխի շինծու ամբաստանությունը եղել է այն, որ Եկեղեցին քաղաքականությամբ է զբաղվում, մինչդեռ նրա պարտականությունը պետք է լինի հոգեւոր ծառայությունը…
Այսպիսով, իշխող վարչակազմը եւս մեկ անգամ մոռանում է Մայր օրենքի՝ Սահմանադրության բնորոշումը Հայ Առաքելական եկեղեցու մասին՝ որպես ազգային բացառիկ նշանակություն ունեցող կառույցի:
Երկրորդ՝ մոռանում, ավելի շուտ՝ փորձում է մոռացնել տալ, որ Հայ եկեղեցին, ի դեմս նրա երջանկահիշատակ առաջնորդի՝ Վազգեն Ա. Հայրապետի, հիմնադիրներից է Հայոց նոր պետականության եւ առաջին մեկենաս-նվիրատուն (այս պարագան շատ-շատերը չգիտեն) նորանկախ մեր պետության:
Երրորդ՝ ազգային-պետական համակարգի փլուզման ներկա պայմաններում Հայ եկեղեցին, հաչս մեր ժողովրդի եւ նույնիսկ օտար պետությունների (այս մասին կարդալ մեր ներկա համարի 2-րդ էջում իրանագետ Գր. Առաքելյանի հոդվածը), կայուն, լրջախոհ եւ հարգված միակ կառույցն է, որը արտահայտում է, անմիջականորեն, իր հոտի՝ ժողովրդի կամքը:
Այդ կամքը լավագույնս դրսեւորվում է այս օրերին Տավուշում, հայտնի 4 գյուղերի, հարակից ռազմակա՛ն հենակետերի ու դիրքերի չպատճառաբանված եւ անհեթեթ հանձնումով, բնակիչների տների ու կալվածների հաշվին, 7-րդ դարից պահպանված Սբ. Աստվածածին եկեղեցու հաշվին: Ու տեղի բնակիչների, նույն դավաճանական գործարքների սպառնալիքի տակ գտնվող այլ տարածքների ու դիրքերի բնակիչների, ժողովրդի՛ կամքին ընդառաջումն է պարզապես, որը տեսնում ենք բոլորս, ի դեմս մեր Եկեղեցու հայրերի, այս պարագայում՝ անձնավորված Բագրատ արք. Գալստանյանի ներկայացուցչական մասնակցությամբ, որպես, ինչպես ինքը՝ Սրբազանն է բնորոշում, իր հոգեւոր տիրույթի պատասխանատուն, առաջնորդը:
Այդ առաջնորդությունը արտահայտությունն է նաեւ իշխանության նկատմամբ, նրա միայն կաշառքով աշխատող ենթակառույցների նկատմամբ առկա համաժողովրդային դժգոհության ու բողոքի, անցնող տարիների ընթացքում ընդդիմադիր այս եւ այն խմբավորումների գործողությունների ձախողության, Ազգային ժողովի ու կառավարության պարտվողականության եւ հանձնվողականության, համատարած ստերի ու կեղծումների, մեկ խոսքով՝ արտահայտությունը այդ բոլորի պատճառած անզորության, հուսահատության, դրանցից ձերբազատվելու ձգտումի: Եվ շատ բնական ու տրամաբանական է, նաեւ՝ 17 դարերի պատմական փորձով, իներցիոն ուժով ամրագրված ձգտում՝ կառչելու, ապավինելու, համախմբվելու Ազգային եկեղեցու շուրջը:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
