Կրկին անդրադառնամ իշխանական քարոզչության սիրած բառակապակցությանը՝ «5-րդ շարասյուն»: Այդ արտահայտությունը կիրառվում է այն մարդկանց հանդեպ, որոնք երկրի (քաղաքի) ներսում նպաստում են օտարների կողմից սեփական տարածքի զավթմանը: Հենց այդ ձեւով էր 1936 թվականին գեներալ Էմիլիո Մոլան անվանում իր, այսինքն՝ ֆրանկիստների համակիրներին պաշարված Մադրիդում: Բացի սեփական 4 շարասյուններից, գեներալը նկատի ուներ այդ մեկը՝ 5-րդը:
Այլ կերպ ասած, ենթադրվում է, որ նրանք, ովքեր հանուն թշնամու ականազերծում են տարածքը, ոստիկանական գործողություններ են կիրառում տեղի բնակչության եւ բողոքող քաղաքացիների դեմ, մոտեցնում են թշնամու կրակակետերը իրենց երկրի բնակավայրներին, հենց նրանց էլ պետք է կոչել «5-րդ շարասյուն»: Բայց արի ու տես՝ Փաշինյանի «պրոպագանդիստները» շարունակում են այդպես կոչել իրենց շեֆի բոլոր ընդդիմախոսներին:
Պարադոքսը նրանում է, որ այդ ընդդիմախոսները կասկածվում են «Ռուսաստանի ագենտ» լինելու մեջ: Մինչդեռ Տավուշում հայ-ադրբեջանական օպերացիայի հետեւում հստակորեն երեւում են հենց Ռուսաստանի «ականջները»: Կարծում եմ, դա բոլորի համար պետք է, որ պարզ լինի:
…Ուղիղ 33 տարի առաջ՝ 1991 թվականի մայիսին նույն տարածաշրջանում հայ ոստիկանները հերոսաբար կռվում էին Ադրբեջանում տեղակայված ԽՍՀՄ զինված ուժերի 4-րդ բանակի եւ ադրբեջանական ՕՄՕՆ-ի գերակայող ուժերի դեմ: Տասնյակից ավելի ոստիկան զոհվեց:
Կարդացեք նաև
2024 թվականի մայիսին «հայ» ոստիկանները կռվում են իրենց քաղաքացիների դեմ, եւ, հակառակը՝ ճանապարհ են բացում ադրբեջանական զինված ուժերի համար, որպեսզի դրանց զինծառայողները նշանառության տակ առնեն նույն գյուղերը: Այդ համեմատությունը ցույց է տալիս ոչ միայն ոստիկանության, այլեւ հայ ժողովրդի «էվոլյուցիան»: 1991 թվականի ոստիկանները կամաչեին երեւալ իրենց հարազատների աչքին, եթե այլ կերպ վարվեին: Այսօրվա ոստիկանները կարծում են, որ ամաչելու բան չունեն:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
