Մի երկրում քաղաքական գործչի կողմից արտաբերված մեկ անմեղ սուտը կարող է պաշտոնանկության պատճառ դառնալ, մեկ այլ երկրում` մարդիկ չհասցնեն պետության առաջին դեմքերի ստերը հաշվել, իսկ երբ դրանք մատնացույց անեն` պարզվի, որ դա ընդամենը «աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձություններին հարմարվել է նշանակում» եւ ոչ մի ողբերգական բան չկա նրանում, որ 1-2 տարի առաջ իշխանության եկած, որոշակի ծրագրող քվե ստացած մարդիկ հիմա տրամագծորեն հակառակ քաղաքականությունն են վարում` հրաժարվելով իրենց բոլոր խոստումներից ու երդումներից:
Բայց ոչ մի երկրում` անգամ ամենահետամնաց, հասարակությունը չի հանդուրժում տվյալ երկրի շահերին դեմ գնացող, երկրի ոխերիմ թշնամիների հետ համագործակցող իշխանությանը:
Ոչ մի երկրում առանց պայքարի ու դիմադրության հող չեն հանձնում, թշնամուն զիջումների չեն գնում` բացառապես մի խնդիր լուծելով. աթոռը պահելով:
Երբ գալիս է ընտրության պահը` երկիրը կամ սեփական իշխանությունը եւ կորստաբեր զիջումների դեմն առնելու միակ շանսը մնում է այդ փափուկ աթոռից հրաժարվելը, անգամ ամենաաթոռապաշտ եւ իշխանասեր պաշտոնյաները նախընտրում են հրաժարականը: Այնպես, ինչպես 2018 թվականի ապրիլի 23-ին արեց Սերժ Սարգսյանը:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
