«Բաքվում ապօրինաբար պահվող ռազմագերիների եւ պատանդառված անձանց պահման իրական պայմանների, նրանց նկատմամբ վերաբերմունքի մասին հստակ եւ անկողմնակալ ինֆորմացիայի աղբյուր գոյություն չունի: Այն ինֆորմացիան, որը պարբերաբար Կարմիր Խաչի միջոցով հնարավոր է լինում ստանալ, բավարար համարել չենք կարող»,-լրագրողների հետ զրույցում ասաց Արցախի մարդու իրավունքների պաշտպան ԳԵղամ Ստեփանյանը, որը մասնակցում էր Հայկական ուսումնասիրությունների ինստիտուտի կողմից կազմակերպած «Ցեղասպանություններ եւ էթնիկ զտումներ 21-րդ դարում» խորագրով կոնֆերանսին:
«Չկան ստեղծված միջազգային մեխանիզմներ, որոնցով հարազատները կկարողանան ամբողջական ինֆորմացիա ունենալ, թե ինչպիսի պայմաններում են ապրում մեր գերեվարված անձինք: Նաեւ Կարմիր Խաչի խողովակի անբավարար լինելու մասին է խոսում այն, որ հացադուլ հայտարարելուց հետո որպես պատիժ ադրբեջանական կողմը անգամ դադարեցրել էր Ռուբեն Վարդանյանի՝ հարազատների հետ խոսելու հնարավորությունը, նա շուրջ 10-14 օր չէր կարողանում կապ պահպանել նրանց հետ»,-ասաց նա:
Արցախի ՄԻՊ-ի փոխանցմամբ, այս պահի դրությամբ հայ ռազմագերիների եւ պատանդառված անձանց իրավունքների վերականգնման միակն ճանապարհը նրանց անհապաղ ազատ արձակելն է. «Նրանց իրավունքները խախտված են: Եթե սրան գումարենք նաեւ այն բոլոր զեկույցները եւ ցուցանիշները, որ կան առհասարակ ադրբեջանական բանտերում մարդու իրավունքների պաշտպանության վերաբերյալ, պատկերն ավելի է ամբողջանում: Ցավոք սրտի, ես չեմ տեսնում, որ հայաստանյան արտաքին քաղաքականությունը որեւէ հստակ կամ համառ աշխատանք տանի ռազմագերիների եւ պատանդառված անձանց վերադարձի ուղղությամբ:
Այո, կան իրավական գործընթացներ, եւ իրավական շրջանակներում հարցը առաջ է մղվում Հայաստանի Հանրապետության կողմից, բայց հայկական կողմի քաղաքական, բանակցային դաշտում այս թեման չկա, ինչն էլ Ադրբեջանին թույլ տալիս ավելի անպատիժ գործելու»:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
