Անցած շաբաթ «Հայաստանի հեռուստատեսային և ռադիոհաղորդիչ ցանց»-ը արգելափակել է հանրային մուլտիպլեքսով սփռվող «Պլանետա» հեռուստաալիքով հեռարձակվող «Երեկոն Վլադիմիր Սոլովյովի հետ» և «Կիրակի երեկոն Վլադիմիր Սոլովյովի հետ» հեղինակային հաղորդումների հեռարձակումը Հայաստանի տարածքում:
Պետք է խոստովանեմ, որ առնվազն 10 տարի է՝ ո՛չ այդ ալիքն եմ դիտում, ոչ էլ առավել եւս՝ Սոլովյովի հաղորդումները: Ժամանակ առ ժամանակ համացանցում աչքովս են ընկնում ինչ-որ պատառիկներ, եւ դա, իհարկե, սարսափ է՝ ճղճղան, անմակարդակ քարոզչություն, որն ուղղված է միջին վիճակագրական ուղեղներին: Եթե այդ «հակալրագրությամբ» խախտվում են ՀՀ օրենքները, ապա Սոլովյովով պետք չէր սահմանափակվել՝ այնտեղ կան Կիսելյովը, Սկոբեեւան, անգամ հայկական ազգանուններով մարդիկ, որոնք Սոլովյովից ոչնչով պակաս չեն: Ավելին ասեմ՝ հայկական եթերում էլ կան քարոզիչներ, որոնք աշխատում են նույն ոճի մեջ:
Որպես քաղաքական ժեստ՝ Ռուսաստանին հակադրվելու շրջանակներում, Սոլովյովին արգելելը հասկանալի է: Բայց եթե նպատակը որոշակի ճաշակի եւ մակարդակի նշաձող դնելն է, ապա նման քայլերն արդյունավետ չեն:
Ենթադրենք, Սոլովյովը մի քանի տասնյակ հազար երկրպագու ունի Հայաստանում (հուսով եմ, որ դա այդպես չէ), նրանք խնդիր կունենա՞ն իրենց սիրելի հռետորի ճառերը լսելու: Վարդան Ղուկասյանը («Դոգը») հանրային ոչ մի մուլտիպլեքսով չի սփռվում, բայց նրա խոսքն ազդում է հայաստանցիների զգալի մասի ուղեղների եւ հոգիների վրա:
Կարդացեք նաև
Բանն այն է, որ համացանցային (սոցցանցային) իրականությունն ուժեղացնում է այն, ինչը դեռեւս 1960-ականներին գերմանացի ընկերաբան Էլիբաթ Նոյել-Նորմանը անվանում էր «լռության պարույրի էֆեկտ»: Եթե կարճ, ապա խոսքն այն մասին է, որ հասարակական կարծիքը հակվում է այն տեսակետներին, որոնք ամենաբարձրն են հնչում: Մարդիկ՝ հավատալով, որ դա մեծամասնության տեսակետն է, գերադասում են կա՛մ միանալ դրան, կա՛մ էլ, լավագույն դեպքում, լռել: Դա, ի վերջո, վախի դրսեւորում է՝ հայտնվել փոքրամասնության մեջ, մեկուսանալ, դառնալ մարգինալ (լուսանցքային):
Օրինակ, 8 տարի առաջ ամենաբարձր հնչեղությունն ուներ այն կարծիքը, որ մեր զինվորները պատերազմում կռվում են բահիկներով, իսկ տանկերի մեջ ջուր է լցված՝ վառելիքի փոխարեն: Պետությունը ոչ մի միջոց չուներ հակազդելու այդ կարծիքին, իսկ նրանք, ովքեր հրաժարվում էին կրկնել այդ հիմարությունը, դառնում էին մարգինալ:
Այնպես որ արգելել-թույլատրելու մեխանիզմն այլեւս չի գործում:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
