Երբևէ լսե՞լ եք, որ Ադրբեջանը հայտարարի, թե Տավուշի ուղղությամբ «4 գյուղերի անհապաղ վերադարձ» է պահանջում սահմանազատման գործընթացի շրջանակներում։ Չեք լսել, որովհետև իրենք դա համարում են ոչ թե սահմանազատման գործընթացի մեկնարկ, այլ «տարածքային ամբողջականության վերականգնում», իսկ սահմանազատման մասին լսել անգամ չեն ուզում։ Ավելին՝ այդ «4 գյուղերն» իրենց ընդհանրապես պետք չեն, իրենց պետք է, որ փակվի դեպի Վրաստան միջպետական մայրուղին, Տավուշի մարզի պաշտպանական համակարգն էլ փլուզվի։ Իսկ սա նշանակում է, որ իրականում Ադրբեջանը ոչ թե ասում է «տարածքները տվեք, թե չէ նոր պատերազմ կսկսեմ», այլ ասում է «տարածքները տվեք, որպեսզի նոր պատերազմ սկսեմ՝ ավելի նպաստավոր պայմաններով»։
Այլ հարց է, որ Նիկոլ Փաշինյանը դա ներկայացնում է որպես սահմանազատման գործընթացի մեկնարկ։ Թե ինչու է այդպես անում՝ հասկանալի է․ որովհետև սահմանազատումն ընկալվում է որպես քայլ՝ դեպի խաղաղություն տանող ճանապարհին, մինչդեռ սեփական պաշտպանական համակարգի փլուզումը, հակառակը, ակնհայտորեն մոտեցնելու է ոչ թե խաղաղությունը, այլ պատերազմը։
Ինչ վերաբերում է լեգիտիմությանը, որը, իբր, մեր անվտանգության ռազմավարության կարևորագույն բաղադրիչն է, ապա այդ «թեզն» ընդհանրապես որևէ քննադատության չի դիմանում։ Ադրբեջանը հո չի՞ հայտարարելու, թե հարձակվել է Հայաստանի վրա, դրա փոխարեն հայտարարելու է, թե «հակառակորդի տարածքից Ադրբեջանի ուղղությամբ ահաբեկչական ներխուժման փորձ է արվել, ադրբեջանական ուժերն էլ, կասեցնելով թշնամու առաջխաղացումը, անցել են հակահարձակման․․․» և այլն։ Ու ո՞րն է լինելու լեգիտիմության ջատագով միջազգային հանրության արձագանքը։ Ճիշտ է, «խորը մտահոգություն են արտահայտելու», «խստորեն դատապարտելու են լարվածության նոր բռնկումը» և «կողմերին կոչ են անելու անհապաղ վերադառնալ բանակցությունների սեղանի շուրջ»։ Իսկ ո՞րն է լինելու Ռուսաստանի՛ արձագանքը։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Չորրորդ իշխանություն»-ում
