Հիմա Հայաստանի իշխանությունը ցանկանում է փոխել երկրի արտաքին քաղաքական վեկտորը։ Մամուլում հայտնված ու չհերքված տեղեկությունների համաձայն, Նիկոլ Փաշինյանը որոշել է մինչև տարեվերջ Եվրամիության (ԵՄ) անդամության թեկնածուի հայտ ներկայացնել։ Սա արտաքին քաղաքական լրջագույն որոշում է, որն ունենալու է՝ ինչպես հնարավորություններ, այնպես էլ՝ ռիսկեր։
Ընդունենք՝ հնարավորությունների մասով ամեն ինչ պարզ է՝ բարեկեցիկ, ժողովրդավարական Եվրոպային մաս կազմելու անդամության թեկնածուի կարգավիճակը հրապուրիչ է և կարող է թեկուզ երկարաժամկետ հեռանկարում Հայաստանին զարգացած երկիր դարձնել։ Հնարավորությունների հետ մեկտեղ, սակայն, այս որոշումն ունի չափազանց վտանգավոր, ընդհուպ՝ գոյաբանական բնույթի ռիսկեր։ Քանի որ դրա իրագործման արդյունքում Ռուսաստանը Հայաստանում ու տարածաշրջանում լրջագույն վնասներ է կրելու, ընդհուպ կարող է դուրս գալ ռեգիոնից, դա ՌԴ-ի համար գրեթե թշնամական քայլ է։ Անկախ Ռուսաստանի նկատմամբ վերաբերմունքից ու վերջին տարիներին Հայաստանի հանդեպ դրսևորած ոչ դաշնակցային գործելակերպից, կարևոր է հասկանալ, որ Ռուսաստանն այդ որոշմանը հակազդելու է՝ սկսած տնտեսականից, վերջացրած ընդհուպ ռազմական ու պատերազմական միջոցներով։ Այդ ռիսկերն ահա իշխանությունների կողմից ոչ միայն չեն գնահատվել, այլ ուղղակի անտեսվում են։
Մանկամտություն է կարծել, որ դրանք կարող են չեզոքացվել Արևմուտքից հնչող հավաստիացումներով, բայց Հայաստանի իշխանությունը հենց այդպես էլ վարվում է։ Հնարավորությունների ու ռիսկերի գնահատումն ինստիտուցիոնալ գործառույթ է, այն չի կարող իրականացվել մեկ անձի, անգամ՝ մի քանի անձերի միջոցով։ Հայաստանում, սակայն, տեղի է ունենում ճիշտ հակառակը։
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ»-ում։
