Հակառուսական պարանոյան, որն այժմ բորբոքվում է Հայաստանում, հիշեցնում է ինձ այն վիճակը, որը կար Վրաստանում՝ Սաակաշվիլիի իշխանության գալուց հետո: Այն ժամանակ հարեւան երկրում նույնպես, ինչպես հիմա մեզ մոտ, իշխանության բոլոր քննադատները «Կրեմլի գործակալներ» էին եւ «Պուտինի լրտեսներ»: Ի բարեբախտություն հարեւան ժողովրդի՝ Վրաստանի այսօրվա իշխանությունն ավելի զուսպ է ու սթափ, եւ ամեն թփի տակ «ռուսական ագենտուրա» չի փնտրում:
Հայաստանի ներկայիս կառավարիչներին թերեւս արժեր ուսումնասիրել հարեւանների փորձը եւ դրսեւորել հաշվենկատություն: Սակայն մեր երկրում, երբ բանական մարդիկ, անգամ շատ բարեկամաբար, հաշվենկատ լինելու կոչ են անում, նրանց հայտարարում են «ռսաստրուկ» եւ Հայաստանի ինքնիշխանության թշնամի:
Ւնձ համար ակնհայտ է, որ մոտ ժամանակներս Ռուսաստանը, շատ հնարավոր է, նորից «քսի կտա» Ադրբեջանին՝ մեր սահմանին այս կամ այն մասշտաբի բախումներ սադրելով: Դա՛ են պահանջում Ռուսաստանի այսօրվա շահերը թե՛ Հայաստանին «պատժելու», ու թե՛ Թուրքիային դուր գալու առումով:
Ինչ հետեւություններ պետք է անի դրանից Հայաստանի իշխանությունը, դա ծավալուն վերլուծության նյութ է: Բայց ակնհայտ է, որ ամենահիմար բանը, որը հիմա կարելի է անել, հակառուսական հիստերիա հրահրելն է:
Կարդացեք նաև
Պետությունը լրատվամիջոց չէ, որ սրան կամ նրան «քլնգես» եւ սպասես լսարանի հիացական արձագանքին՝ «վա՜յ, մեռնե՛մ դուխիդ»: Նույնիսկ եթե Հայաստանում երեք միլիոն մարդ հրճվում է, թե ոնց է Փաշինյանը «ռսների պորտը տեղը դնում», նույնիսկ եթե Ֆրանսիան, Գերմանիան ու Միացյալ Նահանգները ծափահարում են Հայաստանի վարչապետի եւ նրա թիմի «խիզախությանը», իշխանությունը պետք է առաջին տեղում դնի այդ երեք միլիոնի կյանքի ու անվտանգության շահերը:
Մանավանդ, հաշվի առնելով, թե ինչ վիճակում է հիմա մեր պետությունը: Ի դեպ, հայտնի է, թե ում մեղքով:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Լուսանկարում՝ ԱԺԲ անդամները Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպանության դիմաց այրում են ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի նկարը։
