Ազգային ուժերից իշխանափոխություն պահանջող հանրությունը պետք է նկատի ունենա, որ արտաքին ուժերը ոչ միայն չեն աջակցելու, այլև ամեն ինչ անելու են ձախողելու համար Հայաստանի ներկա ղեկավարության փոխարինումը ազգային ուժերով: Իսկ արտաքին գործոնի դերակատարությունը հիմնական է որևէ երկրում հեղաշրջում հիշեցնող «հեղափոխությունների» պարագայում: Ազգային ուժերին բացառելը և խամաճիկների վրա հենվելը չգրված օրենք է որևէ պետության վրա ազդեցություն ունեցող կամ դրան ձգտող ուժերի համար: Նրանց համար անցանկալի է այնպիսի ուժերի իշխանության գալու հնարավորությունը, որոնց ազգանպաստ ու ինքնուրույն քաղաքականությունը կարող է հակասել իրենց ծրագրերին: Անցնող տարիներին արտաքին ուժերը բազմիցս դրսևորել են այդ վերաբերմունքը՝ իշխանությանը վստահեցնելով, որ գերադասում են «իրենց հետ աշխատել»: Եվ, ինչպես այլ պարագաներում, իր արատը վերագրելով ընդդիմությանը՝ իշխանության հակաքարոզչության հիմնական ուղղություններից մեկն այն է, թե ընդդիմության ետևում արտաքին ուժեր են կանգնած: Քաղաքական խամաճիկները նույն մեղքի մեջ մեղադրում են նրանց, ովքեր իրենց ողջ կենսագրության ընթացքում ծառայել են հայ ժողովրդին ու հայոց պետականությանը՝ անգամ այն պարագաներում, երբ հայ ժողովրդի որոշակի հատվածներ մոլորված են եղել քաղաքական սպառնալիքների, նախընտրությունների լաբիրինթոսում: Արտաքին աջակցությունների պարագայում ընդդիմությունն այսօր նախևառաջ պետք է ձեռքի տակ ունենար շոշափելի նյութական հնարավորություններ, ինչը լայնածավալ և երկարատև պայքար կազմակերպելու գլխավոր գրավականներից մեկն է:
Ներքաղաքական իրողություններին քիչ թե շատ իրազեկ մարդկանց համար ակնհայտ է, որ ազգային ուժերը չունեն նման հնարավորություններ, նրա պահանջներն ու բողոքի գործողությունները արձագանք չեն գտնում ոչ մի օտարերկրյա պետական համակարգի կողմից: Հայաստանի ավտորիտար համակարգն այս ընթացքում արտաքին քննադատության և ճնշման չի ենթարկվում, իսկ թե ինչպիսի խորհրդատուներ են կուլիսների ետևում աշխատում իշխանության համար, ինչպիսի քարոզչություն և հակաքարոզչություն են նրանք իրականացնում հայկական քարոզչադաշտում, մնում է անտեսանելի: Կարելի է, փոխարենը, քիչ փորփրել հիշողությունը և մտաբերել, թե ինչ էր տեղի ունենում օտար հասարակական կազմակերպությունների ցանցում վարժեցված երիտասարդ «հեղափոխականներին» իշխանության բարձունքներ հրելու ժամանակ: Այդ ամենը, սակայն, ասում ենք՝ բնավ ոչ ցավալով ազգային ուժերի համար, որովհետև ազգայինը հենց նրանով է ազգային, որ ազգակենտրոն է ու ինքնուրույն ու երբեք չի հայտնվում կախումների սարդոստայնում, ինչը կարող է թե՛ նրա և թե՛ հայրենիքի համար ճակատագրական հետևանքներ ունենալ: Մի բան, ինչի ականատեսն ենք ներկայում։ Ի վերջո, ինչպես քաղաքական, նույնպես և բարոյական դաշտում (որոնք սերտորեն շաղկապված են իրար) դժվարը մեկ անգամ փչանալն է, մանավանդ որ այս կորուստն անվերականգնելի է:
Հայրենասեր, պայքարունակ հայ մարդու համար ամենաանըմբռնելի երևույթն այն է, թե ինչպես կարող է իր ազգակիցն ու բարեկամը ձայն տալ կամ նույնիսկ հանդուրժել այսօրվա ապազգային իշխանությանը՝ դավաճան առաջնորդով հանդերձ: Գլխավոր զենքը, որով այդ ղեկավարությունը կարողացել է ծնկի բերել և իր կամքին ենթարկել, հայության մի զգալի հատվածի վախն է: 2020 թվականի ծրագրված պարտությունից հետո ժողովրդի հավանական ըմբոստացումը խեղդող զենքը եղավ իշխանության կողմից վախի ներշնչումը ժողովրդին: Այդ վախի զգացումն է ադրբեջանական զորքի հարևանությամբ ապրող հայ մարդկանց ստիպում կրկին ձայն տալ գործող իշխանությանը: Նրանց վախերի հիմքում արմատացած է իշխանությունների մոգոնած այն քարոզչական թեզը, թե իշխանափոխության դեպքում ազգային ուժերը երկիրը կանգնեցնելու են պատերազմի առաջ: Իրականում հենց իշխանության երկչոտությունը, երկիրը առաջվա պես պաշտպանունակ դարձնելու անկարողությունն է հանդգնություն ներշնչում հակառակորդին՝ բորբոքելով ուժի ճանապարհով Հայաստանին անվերջանալի զիջումներ պարտադրելու գայթակղությունը: Ուժային կառույցներով սեփական անձը շրջապատած, ամբողջովին արտաքին ուժերին ապավինող իշխանությունը չավարտված պատերազմի մեջ գտնվող ժողովրդի նկատմամբ կատարել է ամենաստոր բանը՝ ազգային ոգին բարձրացնելու, այդ ոգով երկրի վաղվա օրը կանխորոշելու փոխարեն՝ ներարկել է վերջինիս թշնամու անհաղթելի լինելու զգացողությունը:
Վախի զգացումը երկրի ղեկավարի գլխավոր զենքն է, որին ապավինելով և պատերազմի սպառնալիքը շահարկելով՝ նա առաջիկայում պետք է փորձի լուծել Սահմանադրության փոփոխության և նույնիսկ Հայաստանի այսօրվա հանրապետությունը փաստացի տապալելու ծրագիրը: Վախի այս հիմնական զենքով է, որ իշխանությունը փորձում է սեպ խրել ազգային ուժերի և ժողովրդի միջև: Մյուս կողմից՝ իհարկե, իշխանությունը միշտ անում է այն, ինչ ցանկանում է անել և ոչ թե մտածում է մրցակիցների համար իրեն հաղթելու նպաստավոր պայմաններ ստեղծելու մասին: Եթե ազգային ուժերի ցայսօր իրականացրած գործունեությունը չի տվել ակնկալվող արդյունքը, ուրեմն պետք է մտածել այն վերանայելու մասին: Մեզանում մարդկանց հավակնություններն ու ակնկալիքները հաճախ չեն համապատասխանում իրար, ազգային մեծ ու փոքր ուժերը իրենց գործունեության սլաքները պետք է ուղղեն ոչ թե ներս, այլ միայն դեպի դուրս, միմիայն դեպի ապազգային, կործանարար ռեժիմից երկիրն ազատագրելու նպատակը: Այս գերնպատակն է, որ պետք է միավորի բոլորին՝ վստահության և գործի կարևորության գաղափարը տարածելով դեպի դուրս, դեպի հանրության լայն զանգվածներն ու տարբեր հատվածները:
Կարդացեք նաև
Իհարկե, ամբողջ ժողովուրդը հեղափոխության մասնակից չի կարող դառնալ։ Պայքարը տարածելու ու խորացնելու համար անհրաժեշտ է հրապարակ դուրս գալ՝ ունենալով երկարատև գործունեության ճանապարհային քարտեզ՝ քայլ-քայլ գործողությունների մանրակրկիտ ծրագրով, այլապես չպետք է հերթական անգամ փորձության ենթարկել մարդկանց հավատն ու համբերությունը: Երբ չկա գործողություն, փակ են լինում բոլոր դռները, իսկ երբ պայքարը ծավալվում է, ի հայտ են գալիս առաջ գնալու ուղիներ և ճեղքեր: Պայքարի անհրաժեշտությունն ու հրատապությունը թելադրված են երկիրը կործանման տանող իշխանությունների հետևողական քայլերով: Նիկոլ Փաշինյանն այսօր վստահ է, որ ներքին ընդդիմադրությունն իր համար վճռական խոչընդոտ չէ: Նա կատարում է արտաքին ուժերի, առաջին հերթին՝ թուրք-ադրբեջանցի թշնամիների բոլոր պահանջները, միայն թե մնա իշխանության ղեկին․ իշխանություն կորցնելը նրա համար վերջ է նշանակում: Նիկոլ Փաշինյանը իշխանության է հասել՝ պայքարելով ավելի քան 10 տարի: Մենք 10 տարի ժամանակ չունենք, ինչպես և ժամանակ չունենք սպասելու: Պայքարն այլընտրանք չունի, չպայքարելը՝ արդարացում:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Դրօշակ» թերթի այս համարում
