Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը՝ երկիրը կանգնեցնելով գոյութենական վտանգի առջեւ, երբ թե՛ Հայաստանի բազմաթիվ քաղաքացիներ, թե՛ միջազգային հեղինակավոր փորձագետներ արդեն կասկածի տակ են դնում հայկական պետականության ապագան, փորձում է աշխարհին ներկայանալ կարեւոր մի առաքելությամբ՝ ժողովրդավարության մունետիկի քղամիդով: «Այսօր մեր խնդիրն է՝ ապացուցել, որ ժողովրդավարությունն ի վիճակի է ապահովել երկրի արտաքին եւ ներքին անվտանգությունը»,- Փաշինյանի սիրած ասույթներից է:
Ժողովրդավարությունը համարելով Հայաստանի միջազգային բրենդ՝ ՀՀ գործադիրի ղեկավարը համոզված է, որ այն կարող է ծառայել նաեւ որպես անվտանգության երաշխիք: Հետեւաբար, այսպես կոչված, «դեմոկրատական միջազգային հանրությանը» կոչ է անում պաշտպանել Հայաստանը եւ գոյության միջազգային երաշխիքներ ապահովել, քանի որ Հայաստանը «ժողովրդավարական երկիր է»: Չանդրադառնանք հարցին, թե որքանով է մեր երկիրը ժողովրդավարական, նմանապես՝ մի կողմ թողնենք հնարավոր հարցը, թե իրո՞ք ժողովրդավարություն է այն, ինչ կառավարությունն, իբր, ջանադրաբար կառուցում է:
Անվտանգությունը չեն մուրում, այլ ստեղծում են, հատկապես արդի աշխարհում, որտեղ այլեւս չի գործում միջազգային կարգը, հեղինակազրկված են միջազգային կառույցները, խաթարված՝ միջազգային սկզբունքները, իսկ քաղաքականության մեջ գերակայում է ուժի գործոնը: Արցախում բոլորի աչքի դեմ հայերի էթնիկ զտումներ կատարվեցին, Գազայում ցեղասպանություն է տեղի ունենում, Ուկրաինան կորցնում է իր ինքնիշխանությունը, լրջորեն քննարկվում է միջուկային պատերազմի հավանականությունը եւ այլն:
Նման պայմաններում ժողովրդավարությունը որպես անվտանգության երաշխիք դիտարկելը ինքնին ժամանակավրեպություն է (անախրոնիզմ), առավել եւս՝ գոյություն չունեցող ժողովրդավարությունը: Մենք սխալ ենք հասկանում ժողովրդավարությունը՝ կարծելով, թե դա ամենաթողությունն է։ Հիշենք, թե ինչ կարգախոսներ էին ՔՊ-ականները վանկարկում դատարաններն ու խորհրդարանի շենքը շրջափակելիս, դատավորներին ու փաստաբաններին ծեծելիս, բանակը ցույցերի հանելիս կամ զոհված զինծառայողների մայրերին Եռաբլուրում քաշքշելիս: Ընդ որում՝ այդ ամենն անում էին ժողովրդի անունից։
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
