Կյանքի կանոն է՝ որքան բուռն է չգիտակցված հիացմունքը անարժան մեկով, նույնքան ցավագին է լինում հիասթափությունը: Հասարակության անտարբերության պատճառներից մեկը ամոթի ու զղջման զգացումն է. մարդիկ հաճախ ամաչում են սխալ ընտրությունից եւ խաբված լինելուց: Նրանք չեն ուզում հանձն առնել սխալը, որովհետեւ հասկանում են՝ իրենց սխալից տուժողը միայն իրենք չեն, տուժել են նաեւ ծանոթ-անծանոթ, հարեւան-բարեկամ անձինք, ինչպես նաեւ այլ չկողմնորոշվածները, որոնց մի մասին իրենք են համոզել ձայն տալ Փաշինյանի օգտին: Տարիներ են անցել, բայց այդ մարդկանց երեսին դեռ ամաչում են նայել:
Հասարակության ապատիայի եւ կրավորական պահվածքի մյուս պատճառը վախն է: Վախը պատերազմից, անորոշությունից, սոցիալ-տնտեսական կոլապսից, անհեռանկար կյանքից, մշուշոտ ապագայից: Կան հուսահատ վիճակում գտնվող, գործազուրկ եւ կարիքավոր ընտանիքներ, մեծ թվով տնանկներ, 44-օրյա պատերազմում հարազատներ կորցրած, Արցախի 2023թ. սեպտեմբերյան ողբերգության հետեւանքները տակավին չհաղթահարած փախստականներ, որոնք բազում խնդիրներ ունեն՝ սոցիալ-տնտեսական, բնակարանային, աշխատանքի տեղավորման, անձնագրերի նույնականացման, վերաթոշակավորման եւ այլն: Քաղաքացիների դիմումներն ու օրինական պահանջները, որպես կանոն, մնում են անպատասխան:
Իշխանությունները չտեսնելու են տալիս մարդկանց հոգսերը՝ մասնավորապես իրենց մեղքով Արցախից բռնի տեղահանված, ունեզրկված եւ էթնիկ զտման ենթարկված մեր հայրենակիցների մասով: Ավելին՝ տարբեր շինծու պատճառներով նրանց առջեւ փակում են դռները, ստեղծում արհեստական խոչընդոտներ՝ մի շարք կարիքավորների դուրս թողնելով սոցիալական աջակցության ծրագրերից: Անձամբ Նիկոլ Փաշինյանը՝ փոխանակ զբաղվելու կոնկրետ խնդիրների կարգավորմամբ, ժողովրդի ուշադրությունն ամենակարեւորից շեղելու նպատակով գրեթե ամեն օր վիճահարույց մի թեմա է նետում ասպարեզ՝ հանրային քննարկմամբ մարդկանց զբաղեցնելու համար:
Իրականում ՀՀ-ում հանրային քննարկման ամենահրատապ թեման վարչապետի աթոռը զբաղեցնող անձի հրաժարականի պահանջը պետք է լիներ՝ այն անձի, որը տանուլ է տվել բոլոր «մարտերը»՝ ե՛ւ ռազմական, ե՛ւ դիվանագիտական ճակատներում, ձախողել բոլոր ոլորտները եւ միակ բանը, որում հաջողել է, հայ հասարակության պառակտումն է ըստ սեւեր-սպիտակներ, ղարաբաղցի-հայաստանցի, նախկիններ-ներկաներ, ռուսամետներ-արեւմտամետներ եւ այլ հատկանիշների: Այսինքն՝ կարողացել է ազգը բաժանել հակադիր խմբերի եւ ոտքի հանել բոլորին բոլորի դեմ: Կարճ ասած՝ բաժանել է, որ տիրի, ինչը եւ անում է: Առայժմ: Մինչեւ լաոյի զարթնելը:
Կարդացեք նաև
Ահաեւ մասամբ այն հարցի պատասխանը, թե ինչու հասարակությունը երկար ժամանակ անտարբեր է եւ չի արձագանքում ներքին ու արտաքին անվտանգային ազդակներին: Մյուս, ամենաակնհայտ պատճառն էլ այն էր, որ մեզանում միաձույլ, միակամ եւ միատարր հասարակություն՝ որպես այդպիսին, չկա: Այն տրոհված է մասերի՝ հայրենակցական, աշխարհաքաղաքական կողմնորոշումների, անգամ սերնդակցական ու անձնական հավատարմության հիմքի վրա: Բերենք մեր օրերի ամենատարածված հարցադրումներից մեկը. «Նիկոլն էլ ի՞նչ դժբախտություններ բերի այս ազգի գլխին, որպեսզի ժողովուրդն արթնանա, ընդվզի եւ դուրս գա ու հեղեղի փողոցներն ու հրապարակները»:
Հարցը տեղին է: Իշխանավարման շուրջ հինգ տարում Փաշինյանն ու նրա ՔՊ-ական խմբակը շատ չարիքներ եւ տառապանքներ են պատճառել հայ ժողովրդին՝ պատերազմ են հրահրել Ադրբեջանի դեմ եւ կրել խայտառակ պարտություն, որի աղետալի հետեւանքները մինչ օրս հետապնդում են մեզ: Լուսաշող երիտասարդների մի ողջ սերնդի փթթուն կյանք խլվեց ու հաշմվեց այդ պատերազմի արդյունքում, հետո տարածքային կորուստներ եղան Հայաստանից՝ շուրջ 215 քառակուսի կիլոմետր: Այնուհետեւ կորցրինք բուն Արցախը՝ Հայաստանի միջնաբերդը՝ հարակից տարածքներով, եւ դարձյալ հարյուրավոր զոհերի, ավելի քան 100 հազար արցախցիների բռնի տեղահանման գնով:
Եվ ի՞նչ… Պետությանը եւ ժողովրդին մեծ արհավիրքներ բերած 44-օրյա պատերազմից հետո էլ Փաշինյանը չարագուշակ իր խմբի հետ շարունակում է պաշտոնավարել, որովհետեւ ՀՀ «հպարտ» քաղաքացիները 2021թ. հունիսին տեղի ունեցած արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում ՔՊ-ական ուսապարկերին՝ իրենց ձախողակ առաջնորդով հանդերձ, ոչ միայն չուղարկեցին գրողի ծոցը, այլեւ «երկաթե մուրճ» ու «պողպատե մանդատ» նվիրեցին: Ըստ երեւույթին՝ քանդիչ գործունեությունը շարունակելու եւ 2018-ին «սկսածը» տրամաբանական ավարտին հասցնելու համար: Ուրիշ էլ ինչի՞…
Գեւորգ ԲՐՈՒՏԵՆՑ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
