Երկրի ապագայով մտահոգ հանրությունը չի ուզում, որ իրեն հերթական անգամ խաբեն ու «կերակրեն» սին խոստումներով: Բազմաչարչար, ներսից ու դրսից կեղեքվող ժողովուրդն այլեւս «երկրորդ Նիկոլի» դիմանալու ոչ ուժ ունի, ոչ՝ ռեսուրս: Բայց հանձնվել չկա: Շատ երկրներ են պարբերաբար հայտնվում քաղաքական ճգնաժամերում, պատերազմներից նմանապես ոչ ոք երաշխավորված չէ, ներքին խժդժություններից՝ առավել եւս: Ուրեմն՝ ամեն գնով պետք է դուրս գալ այս իրավիճակում խիստ վտանգավոր՝ վստահության ճգնաժամի ճիրաններից, վերականգնել հավատը սեփական ուժերի նկատմամբ:
Ասում են՝ հոգեբանական անվտանգության առումով ցանկացած տիպի խմբի անդամների միջեւ վստահությունը կարեւոր գործոն է: Ազգերն ու հասարակությունները նույնպես մարդկային խումբ են՝ ավելի բարդ ու բազմաքանակ, եւ ընդհանուր նպատակի շուրջ նրանց միավորելու համար անհրաժեշտ են հստակ նպատակ ու երաշխիքներ: Որո՞նք կարող են լինել այդ երաշխիքները: Այս հարցի պատասխանը քաղաքական կազմակերպությունների կառուցվածքային եւ, հատկապես, բովանդակային որակի մեջ է:
Հետանկախական շրջանի փորձը վկայում է, որ շուրջ 30 տարի կուսակցությունները եղել են իրենց «տերերի» նպատակներին հանրությունը ծառայեցնելու գործիք: Այդպես եղել է անցյալ դարի 90-ականներից սկսած, երբ ՀՀ-ում դրվեցին անկախ պետականության հիմքերը, եւ շարունակվում է մինչ օրս՝ ավելի համակարգված ձեւով, ինչը պայմանավորված է կառավարման խորհրդարանական մոդելի յուրահատկությամբ: Այսինքն՝ թե՛ նախկինում, թե՛ ներկայում կուսակցությունները եղել ու մնացել են փակ, անձնակենտրոն համակարգեր, որտեղ չկան ներկուսակցական ժողովրդավարություն եւ որոշումների կայացման թափանցիկ մեխանիզմներ:
Ահա սա՛ պետք է փոխի այլընտրանքային կամ իրեն այդպիսին համարող կուսակցությունը՝ դառնալով հանրության համար միանգամայն բաց, հասանելի եւ պատշաճ մեխանիզմներով երաշխավորված կառույց: Ասվածը ենթադրում է բաց ընտրությունների միջոցով ընտրական ցուցակների կազմում, ստվերային կառավարության կազմի հրապարակում եւ այլն: Դա կարող է հանրային վստահության կայացման առաջին քայլը լինել: Եվ այն երաշխիքը, որի մասին խոսվեց վերը:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
