Ադրբեջանն անընդհատ պահանջում է արձանագրել, որ Հայաստանն իր նկատմամբ տարածքային պահանջներ չունի, ու նաև՝ երաշխիքներ, որ երբևէ չի ունենալու, Նիկոլ Փաշինյանն էլ «հստակ և աներկբա» արձանագրում է դա։ Բայց այսքանը քիչ համարելով՝ նաև «միջազգային իրավունքի տեսակետից լեգիտիմության» մասին է խոսում ու ինքն էլ բացատրում է, թե ինչ նկատի ունի։ Այն, որ Հայաստանի Հանրապետությունն ինքն իրեն պիտի նույնականացնի Հայկական ԽՍՀ տարածքի հետ և այդ տարածքից դուրս «որևէ տարածքի նկատմամբ որևէ հավակնություն» չունենա։ Այստեղ առանցքայինը «որևէ հավակնություն» արտահայտությունն է, որովհետև հավակնություն ունենալը միայն այդ տարածքը քոնը համարելը չէ, հավակնություն է նաև այն, որ այդ տարածքում ապրող բնակչության իրավունքները պաշտպանելը քո պարտականությունն ես համարում։
Ու հիմա Նիկոլ Փաշինյանը հանկարծ փաստացի հայտարարում է, թե Հայաստանի մասնակցությունը ղարաբաղյան շարժմանը, առաջին պատերազմին, հետագա բանակցային ողջ գործընթացին և այլն, «միջազգային իրավունքի տեսանկյունից լեգիտիմ չեն եղել», այսինքն՝ մասնակցելով այդ ամենին, Հայաստանը 29 տարի շարունակ (1991-ից 2020-ը) խախտել է միջազգային իրավունքը։
Սա, ի դեպ, այն է, ինչ Ադրբեջանը պնդում էր տարիներ շարունակ, ու միջազգային կառույցները չէին ընդունում։ Իսկ ահա Նիկոլ Փաշինյանն ընդունեց։
Անհասկանալի է միայն, թե ինչո՞ւ էր պետք Ադրբեջանին նման նվեր տալ հատկապես հայկական բանակի ձևավորման օրը՝ տոնական մթնոլորտում։
Կարդացեք նաև
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Չորրորդ իշխանություն»–ում
