Ինչպես ասվեց՝ օրը նոր, անհեթեթությունը՝ նոր: Նախորդ օրը թեման «նոր Սահմանադրությունն» էր, երեկ՝ «հայրենիքը պետություն չէ, պետությունն է հայրենիք» բառախաղացությունը, այսօր՝ «ոչ թե հայ ժողովրդի, այլ Հայաստանի՛ պատմություն», վաղը կարող է լինել՝ «լավագույն ինքնապաշտությունը պաշտպանված չլինելու մեջ է», կամ՝ «թշնամու հողը պաշտպանելը ավելի լավ է, քան քո սեփականը», եւ կամ՝ «խաղաղությունը միշտ հաղթում է պատերազմին», ու նման բաներ:
Շշմած է մեր ժողովուրդը, տարուբերվում է թանկարժեք ցնցուղի ու դյուրաբեկ կախիչի, տնտեսական բարձր ցուցանիշների ու սեփական գրպանի դատարկության միջեւ, գովեստ ու շնորհակալություն է ստանում հարկերը վճարելու համար, մինչդեռ չվճարողներին չի տեսնում բանտում, ոչ էլ…
Շշմած է ժողովուրդը: Չի բողոքում, չի ընդվզում, մեկ-մեկ հայհոյում է եւ… սպասում է նրան, որն այդպես էլ չի գալիս: Շշմած ու լուռ է ռազմիկը, գնդապետն ու զորավարը, բանակն ամբողջ, ուզում է հասկանալ իր գոյության իմաստը, իր անելիքի էությունը, ձեռքին զենք ունենալու նպատակը:
Շշմած են մեր պատմաբանները, ազգագրագետները, աշխարհագրագետները, ողջ Ակադեմիան: Զգուշավո՜ր են, վախենում են կորցնեն աշխատանք, տիտղոս, թոշակ ու պարգեւ:
Կարդացեք նաև
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այսօրվա համարում:
