Վալերի Բրյուսովի անվան լեզվաբանական համալսարանում գործում է կորեերենի և կորեական մշակույթի կենտրոնը, որտեղ ուսուցանվում է լեզուն` կորեերենը, կորեական մշակույթը, պատմությունը։ Այնտեղ ավարտած ուսանողները հնարավորություն են ունենում ուսումը շարունակել Հարավային Կորեայում։ Այս թեմայով զրուցել ենք Լիա Ավագյանի հետ, որը համալսարանը ավարտելուց հետո ուսումը շարունակել է Հարավային Կորեայում համավարակի ժամանակ։
-Ինչպե՞ս ընտրեցիք մասնագիտությունը` կորեերենը, կա՞յին ինչ֊որ նախադրյալներ։
-Կորեերենը որպես մասնագիտություն ընտրելու հարցում ինձ համար մեծ դեր են խաղացել կորեական հեռուստասերիալները։ Կորեերենի և Հարավային Կորեայի հանդեպ հետաքրքրությունս սկսվել է դեռ 15 տարի առաջ։ Այն ժամանակ դեռ փոքր երեխա էի և մեծ սիրով էի դիտում նրանց հեռուստասերիալները, հետևաբար շատ մեծ հետաքրքրություն էր ձևավորվել երկրի և լեզվի հանդեպ։ Ցանկանում էի հեռուստասերիալները նայել առանց ենթավերնագրերի, ամբողջությամբ հասկանալ նրանց խոսքը՝ հատկապես շատ մեծ էր ցանկությունս հասկանալ դերասան Լի Մին Հո-ին։ Այսպիսով կարող եմ ասել, որ ցանկանում էի Կորեա մեկնել լեզվին ավելի լավ տիրապետելու և մեկ օր էլ Լի Մին Հո-ին տեսնելու համար։ Երազանքս իրականացավ՝ գնացի Կորեա, Լի Մին Հո-ին էլ տեսա։
-Կորեայում ուսումը կապված էր Ձեր մասնագիտությա՞ն հետ, թե՞ այլ մասնագիտության մեջ հմտացաք։
Կարդացեք նաև
-Որոշ չափով կարելի է ասել, որ թե Հայաստանում, և թե Կորեայում ընտրած մասնագիտություններս նման են եղել, քանի որ կապված են եղել կորեերեն լեզվի, լեզվի խորը ուսումնասիրման, քերականության հետ։ Բրյուսովի անվան պետական համալսարանում մասնագիտացել եմ «Կորեերեն-հայերեն թարգմանչական» բաժնում, իսկ Հարավային Կորեայում՝ «Կորեերենի կրթությունը որպես օտար լեզու» բաժնում։
-Որքանո՞վ էր Կորեայում ստացած կրթությունը նման հայկական կրթությանը, նշեք նաև տարբերությունները/առավելությունները։
-Խոսելով ընդհանուր Կորեայի կրթության համակարգի մասին պետք է ասել, դասերը անցնում են շատ հետաքրքիր և ստանում ենք խորը գիտելիքներ։ Բայց պետք է նաև նշել, որ գրեթե ամեն ինչի հիմքում դրված է անգիր անելը, աշակերտները դասի ժամին իրենց կարծիքը շատ չեն արտահայտում։ Կորեայում շատ կարևոր են համարվում պետական ընդունելության քննությունները այն աստիճան, որ այդ օրը արգելում են ինքնաթիռների թռիչքները, որ աշակերտները քննություն հանձնելիս չլսեն ձայները և կենտրոնանան միայն իրենց գրավորի շուրջ։ Պետական քննություն հանձնելիս Հայաստանում աշակերտները ընտրում են բուհը, բաժինը և ըստ դրա առարկանները։ Կորեայում անկախ բուհից և բաժնից՝ աշակերտները պարտավոր են մեկ օրվա ընթացքում հանձնել մոտ 5-6 առարկաներից միասնական քննություն։
Կորեայում կա «상대 평가/սանգդե փյոնգկա» ասված գնահատման մեթոդը։ Այս դեպքում ուսանողի գնահատականը որոշվում էր ըստ նրա, թե խմբում ամենաբարձր միավորը ով է ստացել, եթե խմբակիցդ շատ լավ գնահատական է ստացել, ապա քո գնահատականը կարող է իջնել։ Պետք է նշել, որ Կորեայում մրցակցությունը մեծ է ուսանողների միջև, որոշ առումով այն վատ է, քանի որ գնահատականի պատճառով աշակերտների միջև հարաբերությունը հաճախ այդքան էլ լավ չի լինում, մյուս տեսանկյունից էլ սովորելու հանդեպ ձգտումը ավելի մեծ է լինում։
-Գիտեմ, որ համավարակի ժամանակահատվածում էիք այնտեղ. ի՞նչ դժվարությունների հանդիպեցիք այդ ընթացքում։
-Կորեայում 3 տարի եմ ապրել, իսկ համալսարան գնացել եմ մոտ 3 ամիս, քանի որ հետո սկսվեց համավարակ։ Մինչ քովիդի տարածումը շատ գեղեցիկ կյանք եմ անցկացրել։ Համավարակը սկսվեց անմիջապես այն քաղաքում, որտեղ որ ապրում էի՝ Դեգուում։ Այդ պահին նույնիսկ միտք կար վերադառնալ հայրենիք և ուսումը շարունակել օնլայն, բայց թռիչքների հետաձգման պատճառով այդ մտքից հրաժարվեցի։
Երբ դեռ նոր էր համավարակը սկսվել՝ համալսարան մտնելիս և դասի ընթացքում պարտադիր չափում էին մեր ջերմաստիճանը։ (Հետաքրքիր փաստ Դեգուի մասին՝ Դեգու քաղաքը համարվում է Կորեայի ամենաշոգ քաղաքը, երկրորդ անունը Դեփրիքա է՝ կազմված Դեգու և Աֆրիկա անուններից։ Ասում են, որ նույնիսկ աֆրիկացիները, երբ եկել են Դեգու, տեսնելով ինչ շոգ և խոնավ է, քաղաքին այդպիսի անուն են տվել)։ Դասերին նստելը շատ դժվար էր, լսարանում միշտ շատ շոգ էր, օդորակիչը չէին թողնում միացնել՝ կարծելով, որ այդպես մեր շնչած օդը կտարածվի ու մենք դիմակներով էինք նստում դասին։
Համավարակի ժամանակ լավ չէր նաև այն էր, որ յուրաքանչյուր խումբ ուներ պետքարանից օգտվելու հատուկ ժամ։ Այսպիսով` ղեկավարությունը փորձում էր մարդկանց միջև կրճատել շփումը։ Հետո էլ սկսվեց վակցիանացիան, որի դեպքում, եթե չէիր վակցինացվում քեզ ոչ մի տեղ չէին թողնում։
-Ի՞նչ հիշարժան պահ կառանձնացնեք կապված Կորեայի հետ։
-Հիշում եմ, երբ մի անգամ դիմել էի մի ծրագրի, որի շնորհիվ կարող էի այցելել Դոկդո կղզի, վերջինս հանդիսանում է կռվախնձոր Հարավային Կորեայի և Ճապոնիայի համար։ Այնտեղ հասնելու համար նախ պետք է նավով ուղևորվեինք մեկ այլ կղզի։ Վատ եղանակի և ծովի ալիքների պատճառով մեր ճանապարհորդությունը նախատեսված 2,5 ժամի փոխարեն տևեց 5 ժամ։ Գրեթե բոլորի մոտ ծովային հիվանդություն էր սկսվել, և նավում գտնվելը մի սարսափ ժանրի ֆիլմ էր դարձել։ Բարեբախտաբար՝ առանց որևէ լուրջ պատահարի կարողացանք տեղ հասնել, բայց հետո իմացանք, որ ծովի ալիքները մեզ տարել էին Հյուսիսային Կորեայի կողմ։ Կորեական լրատվականում այդ օրվա մասին նույնիսկ հոդված կա թողարկված։
-Կա՞ ինչ֊որ փոփոխություն, որ կցանկանայիք լիներ մեր կրթական համակարգում։
-Կորեայի համալսարաններում և դպրոցներում պարտադիր են կամավորական աշխատանքները, որին աշակերտը պետք է մասնակցի։ Կցանկանամ մեր մոտ էլ աշակերտների համար պարտադիր լինեն իմաստալից կամավորական աշխատանքները։ Կցանկանամ նաև, որ լսարանները այնքան ապահովված լինեն տեխնիկական միջոցներով, որ դասագրքերից շատ կախում չունենան, և դասախոսները կարողանան դասերը ավելի հետաքրքիր և ինտերակտիվ ձևով իրականացնեն։
-Մշակութային ի՞նչ առանձնահատկություններ կառանձնացնեք։
-Կցանկանամ առանձնացնել կորեացիների «빨리-빨리/պալի-պալի» մշակույթը։ Այնտեղ յուրաքանչյուր գործ չափազանց արագ են անում, եթե Դուք բնույթով այնպիսի անձնավորություն եք, որ մի գործ անելու համար պետք է հանգիստ և երկար մտածեք, ապա հնարավոր է Կորեայում ձեզ համար մի քիչ բարդ կլինի։
Կառանձնացնեմ նաև այն, որ առաջին հանդիպման ժամանակ շատ անձնական հարցեր են տալիս։ Քանի որ կորեերենում գոյություն ունի հարգալից և ոչ հարգալից խոսք ասվածը, առաջին հանդիպման ժամանակ Ձեր պաշտոնը և տարիքը ասելուց հետո միայն դիմացինը կհասկանա, թե Ձեզ հետ ինչպես խոսի և ինչպես դիմի։ Կորեայում դերանուններ շատ չեն օգտագործում և մարդկանց էլ շատ հաճախ իրենց անուններով չեն դիմում։
-Այժմ Դուք դասավանդում եք Բրյուսովի` Կորեական մշակույթի կենտրոնում որպես` կորեերեն լեզվի դասախոս, Ձեր ստացած գիտելիքները, փորձը որքանո՞վ եք կիրառում Ձեր առարկան դասավանդելիս։
-Ես նախընտրում եմ դասերը ավելի հետաքրքիր և ինտերակտիվ անցկացնել։ Փորձում եմ կիրառել որքանով որ հնարավոր է։ Ամբողջությամբ չեմ կարողանում կիրառել, քանի որ լսարաններում որտեղ որ դաս եմ տալիս՝ ամբողջությամբ տեխնիկապես ապահոված չեն, կամ էլ եթե ապահոված են, ապա հաճախ ինտերնետին միանալու խնդիր կա։ Դե գաղտնիք չէ, թե Կորեան որքան տեխնիկապես զարգացած երկիր է։
-Ինչպիսի՞ դասավանդման մեթոդներ էին կիրառում կորեացի դասախոսները։
-Կորեայի համալսարանների լսարանները գրեթե ամբողջությամբ տեխնիկապես լավ ապահոված են, և դասախոսները դասի ժամանակ օգտագործում էին ոչ միայն գրքերը, այլ նաև համակարգիչներ։ Ուսանողների համար նախապես նյութ էին պատրաստում պրեզենտացիայով և ցույց էին տալիս մեծ էկրաններով, դասը ավելի ինտերակտիվ էին փորձում դարձնել և փորձում էին բոլոր ուսանողներին ներգրավվել դասապրոցեսի մեջ։ Քանի որ մեկ դասը տևում էր 3 ժամ, ընթացքում մոտ 10-15 րոպե ընդմիջում էինք ունենում, և այդ ժամանակ մեր դասախոսը կարող էր մեզ համար կորեական հայտնի «BTS» խմբի երգը դներ։
-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք ապագա ուսանողներին, ովքեր նոր պետք է մասնակցեն ծրագրին և ուսումը շարունակեն Կորեայում։
-Ծրագրին դիմելու գործընթացը շատ ուժ և ժամանակ է խլում, այնպես որ բոլոր դիմողներին խորհուրդ կտամ մի փոքր համբերություն։ Այցը և ուսումը Հարավային Կորեայում, վստահ եմ, Ձեզ միմիայն կտա լավ հիշողություններ և փորձ։ Այնպես որ մի՛ հանձնվեք, և գնացեք Ձեր երազանքի հետևից։
Լուսինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հրաշք Լիաս💓