Ավելի քան 150 համաշխարհային գործիչներ՝ Նոբելյան մրցանակակիրներ, խոշոր գործարարներ, պետությունների նախկին ղեկավարներ կոչ են արել ազատ արձակել Ադրբեջանում ապօրինաբար կալանքի տակ պահվող հայերին՝ ներառյալ հումանիտար գործիչ Ռուբեն Վարդանյանին:
Քանի որ «Առավոտն» արդեն 2 ամսից ավելի է՝ որեւէ գործնական կապ չունի Ռուբենի եւ նրան առնչվող կառույցների հետ, ես, կարծում եմ, կարող եմ անկաշկանդ գրել իմ կարծիքը նրա մասին:
Ես բարձր եմ գնահատում Ռուբենի գործունեությունը Հայաստանի եւ Արցախի Հանրապետություններում: Այն ներդրումները եւ բարեգործությունները, որոնք նա արել է, բացառապես «խաղաղ» բնույթ են կրում եւ ուղղված են տնտեսության, գիտության, կրթության, մշակույթի, քաղաքացիական հասարակության զարգացմանը: Մեր դավադրապաշտները, որոնք նույնիսկ հիմա ասում են, որ նա «Պուտինի ուղարկած մարդն է», կարո՞ղ են ասել, թե ինչով են Դիլիջանի միջազգային դպրոցը կամ «Տաթեւեր» ճոպանուղին (որը վերջերս աշխարհում լավագույնն է ճանաչվել) «պուտինյան նախագծեր»: Եվ, ի դեպ, ի պաշտպանություն Վարդանյանի եւ այլ հայ կալանավորների՝ նամակը սատարողների թվում ոչ մի ռուսաստանցի գործիչ չկա:
Մենք ապրում ենք համատարած անհավատության եւ ցինիզմի մթնոլորտում, եւ այդ պայմաններում շատ դժվար է համոզել, որ մարդկային վարքի համար կարող են լինել «իդեալիստական» դրդապատճառներ: Որ կարող են լինել անձինք, որոնք պատրաստ են զոհաբերել հարմարավետությունը, բարեկեցությունը, ֆիզիկական ազատությունը եւ նույնիսկ կյանքը՝ հանուն այն գաղափարների, որոնց հավատում են: Ռուբենի հետ անձնական կարճատեւ շփումների ժամանակ ես նրան հենց այդպիսին տեսա: Շարքային քաղքենուն շատ ավելի հեշտ է համոզել, որ ամեն ինչ արվում է հանուն փողի, պաշտոնի, փառքի կամ էլ՝ ինչ-որ մեկի հրահանգով:
Կարդացեք նաև
Այնպես որ, Ռուբեն Վարդանյանի դեպքում աշխատում է ոչ միայն հայաստանյան իշխանամետ քարոզչությունը, այլեւ վերը նկարագրված պարզ հոգեբանական մեխանիզմը: Ավելի ճիշտ՝ առաջինը (քարոզչությունը) հիմնվում է երկրորդի (քաղքենու մտածողության) վրա: Պարզունակ ներաշխարհ ունեցող մարդիկ չեն կարող հավատալ, որ հնարավոր է ապրել ոչ թե մանր կրքերով ու խարդավանքներով, այլ՝ ավելի բարձր գաղափարներով, եւ հենց այդ պատճառով էլ ամեն տեղ կրքեր ու խարդավանքներ են փնտրում: Շատերը չեն կարող հրաժարվել իրենց խղճուկ պաշտոնից կամ մանդատից, էլ ո՞ւր մնաց՝ չեն կարող պատկերացնել, թե ինչպես է հնարավոր հրաժարվել աշխարհի տաքուկ անկյունում կյանք վայելելուց:
…Թշնամու բանտում ցանկացած հայի գտնվելը ցավ է: Համենայնդեպս, ցավ պիտի լինի հայերի համար: Բայց, ինչպես տեսնում ենք, ավելի մեծ ցավ են ապրում այլազգիները:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շնորհակալություն Արամ Աբրահամյանին օբյեկտիվ վերլուծության համար։
Իսկ վերջաբանը սթափեցնող է և պետք է դառնա մեր ազգային ամոթը (իհարկե, խոսքն այն մարդկանց մասին է, որոնք դեռ չեն կորցրել այդ զգացողությունը)։
Թուրքերի կողմէ ձերբակալուած Արցախի ղեկավարների մէջ, Ռուբեն Վարդանյանի պարագան, իւրայատուկ է:
Արդարեւ, իր պարագային միայն, ո՛րեւէ տեսանկիւնից – այսինքն, ներառեալ թրքականը – լիովին ու բացարձակապէս անհիմն է այս անձին ձերբակալութիւնն ու բանտարկութիւնը:
Որովհետեւ ինք, որեւէ մարտական գործողութեան հետ երբեք չէ ունեցած որեւէ կապ:
Այս իրողութիւնն է որ թերեւս իրականանման կը դարձնէ նրա *Փութինի մարդը* լինելու վարկածը: Քանզի դա կը մնայ բացատրութեան կարելիութիւն մը, թէ ինչու զինք ձերբակալեցին ու պահում են բանտում:
Կամ էլ, թուրքերը ուզում եմ պարզապէս իր – եւ իր տնտեսական շրջանակի ընկերների – հարստութիւնից օգտուել: Եւ ուրեմն սակարկութիւնը կը վերաբերի փրկագինի գումարին: (Ինչպէս որ Փաշինյանը անում է, հետապնդելով Հայաստանի հարուստները) :