44-օրյա պատերազմից հետո ավելացել է մեկնաբանների, քաղաքագետների, ինչպես նաև հասարակ քաղաքացիների թիվը, որոնք չեն բացառում, որ Հայաստանի Հանրապետությունը որպես անկախ պետություն կարող է մեկ օր դադարել գոյություն ունենալ: Անկասկած, տարածաշրջանային և աշխարհաքաղաքական ներկա հանգամանքներով պայմանավորված՝ Հայաստանի գլխին Դամոկլյան սուր է կախված: Որքան էլ ականջահաճո չհնչի, որքան էլ չհամապատասխանի «վերլուծաբանների» պնդմանը, թե այսօր 32 տավա մեջ առաջին անգամ Հայաստանն անկախ է՝ պետք է արձանագրել, որ անկախությունը կորցնելու վտանգի մասին թեզն այսօր արդիական է, թեև անհավանական է թվում։
Իշխանության կողմնակիցներն, իհարկե, ծաղրի կենթարկեն մեր անկախության վտանգված լինելու մասին թեզը:
Բայց չէ որ իշխանության կողմնակիցները 2018-ին, 2019-ին, 2020-ի (այդ տարիներին նրանց թիվն ավելի մեծ էր) ծաղրի էին ենթարկում Արցախի վտանգված լինելու մասին զգուշացումները: Երբ որևէ մեկը հանդգնում էր միտք արտահայտել, որ մեկ օր Ղարաբաղը կարող է հայկական չլինել, նրան հակահեղափոխական էին անվանում: Իսկ վերջնարդյունքում ի՞նչ դուրս եկավ:
Պետք չէ ծաղրել անհավանական թվացող թեզերը, որովհետև, ինչպես ականատես եղանք, Շուշին դարձավ Շուշա, Ստեփանակերտն էլ՝ Խանքենդի։
Կարդացեք նաև
Նույնիսկ անհավանական երևացող թեզերը պետք է մարդ կարողանա վերլուծության ենթարկել: Վերադառնալով թեզին, ըստ որի Հայաստանի Հանրապետությունը կարող է կորցնել անկախությունը, այո, սա իսկապես անհավանական է թվում, որովհետև ՄԱԿ-ի անդամ որևէ երկիր անկախություն չի կորցրել, բայց հայ ժողովրդի համար այս դաժան հեռանկարով թեզն ունի որոշակի տրամաբանական հենք: Մեր երկիրն ունի ծավալապաշտական նկրտումներ ունեցող հարևան, որը վայելում է մեր մյուս հարևանի անխնա աջակցությունը: Մեր երկիրը Ռուսաստանի նման հակառակորդ ձեռք բերելու ճանապարհին է, իսկ Մոսկվայի հակաքայլերը Հայաստանի դեմ կարող են անդառնալի լինել: Եվ իհարկե, մենք մի ժողովուրդ ենք, որը պատշաճ չի գնահատում այս աշխարհում անկախ պետականություն ունենալու արժեքը, երբ կան հազարավոր ազգեր, բայց ՄԱԿ-ի անդամ միայն 193 պետություն: Հավերժ պետականությունն ապահովելու, երկարաժամկետ ազգային նպատակներ գծելու, սեփական հանրապետությունում արարելու փոխարեն մեզ ավելի շատ հուզում են ավելի մանր, կարճաժամկետ երևույթներ, օրինակ մեքենաները կամ հագուստները:
Քաղաքացիների կողմից ցուցաբերվող քաղաքական անտարբերության և քաղաքացիական ֆունկցիաներն անտեսելու մասին լավ խոսք է ասել Պլատոնը. «Այն գինը, որ բարի մարդիկ վճարում են հասարակական գործերի հանդեպ անտարբերության համար, չար մարդկանց կողմից կառավարվելն է»:
Արսեն ԱՅՎԱԶՅԱՆ
