Մեկ ամիս առաջ ԱԺ-Կառավարություն ավանդական հարցուպատասխանի ժամանակ գործադիրի ղեկավարը շրջանառության մեջ դրեց մի նոր, «ճռճռան» բառեզր՝ «Խաղաղության խաչմերուկ»:
Եվ չնայած այն համոզմունքին, որ դրանում ո՛չ խաղաղություն է լինելու, ո՛չ էլ խաչմերուկ, Փաշինյանն իր նոր գաղափարը, խնամքով «բրոշյուրավորված», բաժանեց թիմակիցներին՝ իրազեկելով, որ դրանցում արտացոլված է տարածաշրջանային հաղորդակցությունների ապաշրջափակման վերաբերյալ ՔՊ-ի տեսլականը: Հուրախություն յուրայինների՝ նա այնուհետեւ հայտնեց, որ նախատեսված է ձեռնարկը հրապարակել անգլերեն եւ ուղարկել իրենց միջազգային գործընկերներին՝ ակնկալելով նրանց պատասխանը։ Դա հոկտեմբերի 25-ին էր, իսկ հաջորդ օրը Թբիլիսիում Փաշինյանն արդեն մանրամասն ներկայացնում էր «Խաղաղության խաչմերուկ» նախագիծն ու դրա սկզբունքները:
Հետո այդ բառակապակցությունը, որի մեջ ընդամենը «դարաշրջան»-ը փոխարինվել էր «խաչմերուկ»-ով, ՔՊ-ական խմբակը սկսեց տիրաժավորել աշխարհով մեկ. ԱԳ նախարար Միրզոյանը՝ Լոնդոնում, ԱԺ խոսնակ Սիմոնյանը՝ մեկ այլ մայրաքաղաքում, ՀՀ նախագահ Խաչատուրյանը՝ Իրաքի նախագահ Աբդուլ Լաթիֆ Ռաշիդի հետ Երեւանում հանդիպման ժամանակ եւ այլն: Թե աշխարհի պետական-քաղաքական գործիչներից, պետությունների ղեկավարներից որ մեկը հավանության արժանացրեց այդ տափակ, ոչինչ չասող նախագիծը, կարելի է դատել զրո արձագանքով: Եթե սխալվում ենք՝ թող մեզ ուղղեն, հաջորդիվ կհայցենք մեր ընթերցողների ներողամտությունը:
Ինչ խոսք՝ մանիպուլացվելու առումով «խաղաղություն» բառեզրը բավական արդյունավետ ու գրավիչ է, տարբեր ժամանակներ այդ եզրույթի հենքին արկածախնդրական ծրագրեր են հյուսել խարդախելու հակումներ ունեցող անհատներ: Անցյալ դարասկզբին բոլշեւիկները հենց խաղաղության դրոշի տակ եկան իշխանության, բայց խաղաղություն չբերեցին: Փոխարենը 1920-30-ականների սերունդները քաղաքացիական պատերազմ վերապրեցին, սով, կուլակաթափություն, ստալինյան բռնաճնշումներ, ապա նորից պատերազմ՝ այս անգամ համաշխարհային: Բոլշեւիկների բերած «խաղաղության» տակ փաստացի աղետ էր թաքնված, որը միայն տառապանքներ պատճառեց մարդկանց: Փաշինյանական «խաղաղությունն» այդ նույն շարքից է:
Կարդացեք նաև
Ըստ փորձագիտական որոշ կարծիքների՝ «Խաղաղության խաչմերուկը» Հայաստանն աշխարհաքաղաքական կենտրոնների ու տարածաշրջանային տերությունների միջեւ առեւտրի, բախման ու քաշքշուկի առարկա դարձնելու մասին է, ինչը չի կարելի թույլ տալ։ Անկեղծ ասած՝ «խաչմերուկ» բառը տվյալ համատեքստում մի տեսակ խրտնեցնող է՝ ոմանց կարող է դուր չգալ: Դա երկու ճանապարհների խաչաձեւ հատման տեղն է՝ սովորաբար ամենից աղմկոտն ու վթարավտանգը. չորս կողմից մտնող վարորդների միջեւ հաճախակի են վեճ ու կռիվներ ծագում, թե ով առաջինը պիտի անցնի կամ ով խախտեց երթեւեկության կանոնը: Մի խոսքով՝ իսկական «շուխուրանոց»: Իսկ միգուցե հենց այդ խորհո՞ւրդն ունի «Խաղաղության խաչմերուկը»:
Գեւորգ ԲՐՈՒՏԵՆՑ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
