Աննան 22 տարեկան է, Արցախից է: Ծնված օրվանից ապրել է Ստեփանակերտում եւ իր բիզնեսի առաջին քայլերը հենց այնտեղ է արել: Կրթություն է ստացել Արցախի պետական համալսարանի հոգեբանության բաժնում, իսկ դրան զուգահեռ սովորել է Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական քոլեջում: Երկրորդ մասնագիտություն սովորելու ավարտին մեկ տարի էր մնացել, երբ հասկացավ, որ շարունակել չի ցանկանում: Նա հստակ գիտեր, որ բացի նկարչությունից, ոչ մի մասնագիտություն իրեն այդքան մոտ չէ: Այժմ Հայաստանում է, սակայն համալսարանական կրթությունը շարունակել չի ցանկանում՝ իրեն նկարչության մեջ է տեսնում: Նկարչությունը նրա կյանքում յուրովի տեղ է զբաղեցնում:
«Նկարել եմ մանկուց ու նկարչական խմբակ եմ հաճախել: Հմտություններս ավելի խորացնելուց հետո Արցախում` Ստեփանակերտում, սկսեցի նկարչություն դասավանդել: Չնայած մասնագիտությունս կապված չէ նկարչության հետ, բայց այն ինձ ավելի հոգեհարազատ է: Արդյունքում՝ սիրելի զբաղմունքս դարձավ բիզնես»,-ասում է Աննան:
Կարդացեք նաև
Աննայի բիզնեսի անունն ի սկզբանե «Anabelle» էր, սակայն փոխեց ու վերանվանեց «Ադանա»: Աննան անունը հենց այնպես չի ընտրել՝ նրա առաջին աշխատանքը «Ադանայի կոտորածն» էր:
«Թումոյում ծրագրի էի մասնակցում, որտեղ պետք է Ադանայի կոտորածը պատկերեինք: Նկարելուց հետո բոլորը հավատացնում էին, որ մրցանակներից մեկն իմը կլինի, որովհետեւ աշխատանքը հրաշալի է արված, բայց, ցավոք, մրցանակ չստացա: Նկարն այնքան լավ էր ստացվել, որ որոշեցի այդ նկարը տպել հագուստի վրա: Այդ շրջանում հագուստի մոդելավորման խմբակ էի հաճախում, որի դասերին էլ կարեցի համապատասխան շապիկն ու վրան տպագրեցի «Ադանայի կոտորածը» նկարը: Արդյունքում ամբողջությամբ իմ ձեռքի աշխատանքը ստացա՝ հիմք դնելով իմ սեփական բիզնեսին»,-պատմում է աղջիկը:
Աննայի նկարներում արցախյան շունչն է զգացվում: Ամեն նկարում արցախյան գույներն են, պատկերներն ու արցախցու հոգին:
«Բիզնեսս սկսել եմ Ստեփանակերտում: Իհարկե, արցախցիները միանգամից հավանեցին աշխատանքներս: Ընթացքում նաեւ Սփյուռքի կողմից լավ արձագանքներ ստացա, իսկ Հայաստան գալուց հետո սկսեցի առաքումները նաեւ դեպի Սփյուռք ուղարկել՝ ամեն մեկին ուղարկելով մեր Արցախի մի մասը»,-հպարտությամբ խոսքը շարունակում է Աննան:
Աննան նշում է, որ պատերազմից հետո հոգեկան վիճակն ու հիասթափությունը խանգարում էին ստեղծագործել, իսկ արվեստը հենց հոգեկանի արտահայտումն է: Մի քանի հիմնական ներկ է վերցրել ու ճանապարհվել դեպի Երեւան: Տեղափոխվելուց հետո ուժերը հավաքեց ու սկսեց ստեղծագործել, բայց միեւնույն է՝ նրա նկարներն էլ առաջվանը չեն:
«Ես հասկանում եմ, որ այստեղ տեղափոխվելուց հետո պետք է աշխատեմ, քանի որ իմ հիմնական աշխատանքը «Ադանան» է: Ինչպես նկարում էի, նկարներս տխուր էին ստացվում, հատկապես Դեդոն ու Բաբոն: Սկզբում նեղվում էի, բայց հետո հասկացա, որ միեւնույն է՝ նկարներս չեմ կարող կեղծել: Ինչ իմ ներսում էր, լիներ դա հույս, հուսահատություն, վրեժ, վախ կամ էլ սեր, նկարներումս երեւում էր»,-ասում է մեր զրուցակիցը:
Աննան համառությամբ է պատմում հետագա նպատակների մասին: Հետագա պլաններում է արվեստանոց բացել, որտեղ կկարողանա նկարել ու վաճառել իր աշխատանքները: Նախատեսում է բաց դասեր ու դասընթացներ անցկացնել, քանի որ Արցախում շատերը ցանկանում էին մասնակցել իր դասընթացներին, իսկ բլոկադայի պատճառով ներկերի պակասություն կար, որն էլ խանգարեց իրագործել ցանկությունը:
«Հետագայում «Ադանան» մեծ, ինքնատիպ ու յուրահատուկ բիզնես կդառնա, որն էլ կտարբերվի մնացած բիզնեսներից: Իսկ սկսնակներին խորհուրդ կտամ, որ ամենասկզբում իրենցը ստեղծեն, որով կգրավեն մարդկանց: Փորձեք ձերով տարբերվել, ձերը միշտ ամենալավն է ու տարբերվողը, որովհետեւ այդ ձերն է»,- ասաց Աննան:
Քանի դեռ Արցախը Աննայի հիշողությունների մեջ է, այն եղել է ու կմնա իր միակ ոգեշնչման աղբյուրը, իսկ դժվարությունները նրա համար միշտ էլ հաղթահարելի են:
Անի ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
28.11.2023
