Չմոռնանք նորագո՛յն գիւտը. Փաշինեան խօսեցաւ իր նորագոյն քաղաքական «մետաքսեայ ճանապարհ»-ին, այսինքն «խաղաղութեան խաչմերուկ»-ին մասին, ահազանգ հնչեցուց, թէ Ալիեւ բազմիցս Հայաստան-ի փոխարէն կը գործածէ «Արեւմտեան Ատրպէյճան» եզրոյթը։ Կա՞յ մէկը, որ այս վարչապետէն կը սպասէ այնքան յիշողութիւն եւ իմաստութիւն, որպէսզի անդրադառնայ, թէ իր «խաղաղութեան խաչմերուկ»-ի ցնորական մենախօսութեան հետեւանքներէն մէկն ալ այն է, որ հայոց պատմութեան դասագիրքերէն վերցուած են Արցախն ու արցախահայութեան մասին մանրամասն տեղեկութիւններ։
Հաւանաբար վարչապետին միակ ճիշդ հաստատումը այն «վատ լուր»-ն էր, թէ Հայաստան եւ Ատրպէյճան տակաւին կը խօսին դիւանագիտական տարբեր լեզուներով եւ յաճախ (դուք հասկցէ՛ք՝ երբեք) զիրար չեն հասկնար։
Սա սոսկ վատ լուր մը չէ, այլ հասկցողին համար շա՜տ աւելին։ Փաստօրէն, վատութեան եւ վարչապետին ապիկարութեան տարողութիւնը չափելու համար, կ’արժէ արձանագրել, որ նոյն «խաղաղասէր»-ը մէկ կողմէ կը հաւաստէ, որ Ատրպէյճանի հետ 70 առ հարիւրով համաձայնութեան հասած է, իսկ քանի մը վայրկեան ետք կը նկատէ, որ Ատրպէյճան թշնամանք ունի, «զիրար չենք հասկնար», եւ իրեններուն հետ կը բացայայտէ այն մտավախութիւնը, թէ նոր պատերազմ կրնայ շղթայազերծուիլ: Է՛, մա՛րդ, ո՞ր ըսածիդ հաւատանք: Ինքնահակասումն ու ինքնաժխտումն ալ պէտք է տեղ մը սահման ունենան, նուազագոյն տրամաբանութիւն մը պահպանեն…
Հետեւութիւն մը: Ականատես ենք երկու բոլորովին ներհակ ուղղութիւններ, որոնց հետեւաքները լրջօրէն վտանգ կը ստեղծեն Կովկասեան բարձաւանդակին մէջ, ուր «խաղաղութեան խաչմերուկ» հասկացութիւնը գոյութիւն չունի ո՛չ միայն Թուրքիոյ եւ Ատրպէյճանի քով, այլ փաշինեանական մենախօսութիւնը անարձագանգ կը մնայ բարեկամին, կրաւորականին ու… մեզ շրջապատող աշխարհին կողմէ։
Կարդացեք նաև
Կրկնենք գիւտարար վարչապետին առաջին նախադասութիւնը. «Աշխարհը նոյնը չի լինելու», իսկ ինչ որ «լինելու է», հեռու, շա՜տ հեռու է երազային «խաղաղութեան խաչմերուկ»-ութոփիայէն։ Ու մեզի համար ամէնէն վտանգաւո՞րը՝ ո՛չ միայն «ապագայ կա՛յ» յանկերգը շոգիացած է, այլ Սիւնիքէն ու Տաւուշէն սկսեալ՝ ամբողջ Հայաստանը դրուած են շոգիանալու վտանգին տակ: Երեւակայեցէ՜ք, որ շշուկներ հրապարակ նետուած են, թէ Փաշինեան դարձեալ կրնայ դիմել կանխահաս ընտրութիւններու եւ ամրագրել Հայաստանի վերջնական լուծարքի իր դաւադիր ծրագիրը…:
Արթնութեան պահը երէ՛կ էր, պատերազմէն ե՛տք էր, մինչեւ իսկ անկէ՛ ալ առաջ: Հայորդին ինքն իրեն չի՛ կրնար արտօնել յաւելեալ ուշացում:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» թերթի այս համարում
