Ալիեւ լաւապէս ըմբռնած է Արցախի հայկականութեան անուրանալի իրողութիւնն ու նախքան աշխարհաքաղաքական որեւէ փոփոխութեան իրականացում` կը ջանայ իր զինուորական բռնագրաւումը քաղաքական յաղթաթուղթի ու Արցախի ժողովրդագրական պատկերի վերջնական փոփոխութեան վերածել: Իրականութեան մէջ Ազրպէյճանի Արցախի հայութեան ուղղուած համարկումի կոչերը պարզապէս քարոզչական շղարշներ են: Ալիեւ լաւ գիտէ, որ Արցախը ինքնավար մարզ էր Խորհրդային Միութեան օրերուն, ապա, միութեան քայքայումէն ետք անկախացած էր իր բնակչութեան որոշումով, հետեւաբար անկախ ապրիլ որոշած ժողովուրդը չի կրնար պատմութեան անիւը իր ձեռամբ շրջել ու Ազրպէյճանի լուծին տակ ապրիլ:
Այս երեւոյթին դիմաց հայկական կողմը` հայրենի պետութիւն եւ սփիւռք, ամէն ջանք ի գործ պէտք է դնէ նախ վերջ տալու Արցախի տեղահանուած բնակչութեան խուճապային տրամադրութեան, օգնելու, որ ան աշխատանք, կեցութեան յարմար պայմաններ ունենայ Հայաստանի մէջ, ամոքէ իր վէրքերը, որպէսզի յուսալքութիւնը վանէ, շարունակէ իր գոյերթն ու հայրենիք վերադառնալու հաւատքը անսասան պահէ:
Արցախահայութեան դիմագիծի ու պետական համակարգի պահպանման համար տեղահանուածի կարգավիճա՞կ կը տրուի արցախահայութեան, կը պահպանուի՞ Արցախի կառավարութիւնը որպէս վտարանդի կառավարութիւն, կը գործէ՞ Արցախի պետական համակարգը… սերտելի հարցեր են, որպէսզի Արցախի իսկական տէրերը վերադարձի իրենց յոյսն ու լծակները պահպանեն, իսկ սփիւռքն ու հայրենի պետութիւնը թեւ-թիկունք կանգնին Արցախի բնակչութեան մինչեւ Արցախի կարգավիճակի ճշմարիտ ու արդար հանգուցալուծում` իր իսկ ժողովուրդին որոշումով:
Արցախի ժողովուրդին ճակատագիրը, վերջապէս, նոյնինքն Արցախի ժողովուրդը կ’որոշէ, իսկ ժողովուրդը իր հանրաքուէով ու նախքան վերջին պատերազմը իր մէկէ աւելի ժողովրդային հաւաքներով հաստատած է իր տեսլականը:
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Գանձասար» շաբաթաթերթի այս համարում
