Արցախի Ներքին Սզնեք գյուղում ադրբեջանցիների վայրագությունների ու բնակիչների խոշտանգումների մասին MediaHub-ը շատ է գրել։
Մավրիկ Փաշայանը գյուղի տարհանման ժամանակ հաշմանդամության պատճառով չի կարողացել ոտքով հասնել Ստեփանակերտ։ Իր հորեղբոր, համագյուղացի մի քանի տարեց տղամարդկանց ու 80-ամյա Նուրվարդի հետ թաքնվել էր անտառում։ Առանց սննդի ու ջրի մնացել են 3 օր, օգնության են սպասել այնքան ժամանակ, մինչև ադրբեջանցիները նրանց հանդիպել ու կտտանքների են ենթարկել։
Մավրիկը MediaHub-ին պատմեց, որ իրեն ծեծել են, հրազենից վիրավորել, Նուրվարդին ծաղրել ու նվաստացրել, հետո իրեն տարել Շուշի։ Մյուսների մասին հստակ տեղեկություն չունի, գիտի, որ ոչ բոլորին են վերադարձրել։ Ենթադրում է, որ տարեց տղամարդիկ մահացած կլինեն։
«Շուշիում ինձ ստիպել են վիրավոր ձեռքերով գետնին հրում վարժություն անել, մի ոտքի վրա կանգնել։ Դա ինձ համար շատ դժվար էր, ես վիրավոր վիճակում էի, իսկ ադրբեջանցիները ծիծաղում էին ինձ վրա։ Ծեծելուց չէին հանգստանում, անընդհատ խփում էին, անգամ կրծքավանդակիս են քացով հարվածել, շունչս կտրվում էր արդեն։ Ամբողջ մարմինս ցավում էր, վերքս վիրակապված չէր։ Նման իրավիճակում ավելի լավ է մեռնել, քան ապրել»,- պատմում է 45-ամյա արցախցի տղամարդը։
Կարդացեք նաև
Ադրբեջանական տելեգրամյան ալիքներում տեսել են, որ Մավրիկը գերության մեջ է, իսկ ադրբեջանցիները խնամքով փաթաթում են նրա վիրավոր ձեռքը։ «Հենց նրանք են վիրավորել ձեռքս, ինձ տանջել են, հետո միացրել տեսախցիկը, կոնֆետ հյուրասիրել, սրսկել ու նկարել, իբր՝ «տեսեք-տեսեք, մարդասեր ենք»»,- հիշում է այդ կեղծ մարդասիրությունը Մավրիկը:
Հունան ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆ
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
