Բնակարանիս պատուհանները նայում էին գյուղատնտեսության նախարարության շենքին: 1999 թվականի մայիսին և դրան հաջորդած ամիսներին ես նկատեցի, որ նախարարության լույսերը գիշերները չեն մարում և աշխատասենյակներում մինչև լուսաբաց ակտիվ աշխատանքային եռուզեռ է: (Քանի որ սենյակները վարագույրներ չունեին` ներսը պարզ տեսանելի էր): Շրջակա բնակիչները նույնպես տարակուսած էին: Սկզբնական շրջանում երևույթը տարօրինակ էր, հետո դարձավ սովորական: Ոմանք էլ նման գրաֆիկը կապեցին գյուղատնտեսական աշխատանքների ակտիվ շրջանի հետ և դադարեցին մտածել այդ մասին:
Մի կիրակի առավոտ կանուխ շուկա գնալիս` նախարարության դռան մոտ հանդիպեցի ծանոթներիցս մեկին, ում վաղուց չէի տեսել: Պարզվեց, որ նա այդ նախարարությունում է աշխատում և այդ ժամին պատրաստվում էր գնալ տուն մի փոքր հանգստանալու, որովհետև գիշերը էլի պիտի աշխատեին: Ասաց, որ ցերեկները հիմնականում աշխատում են կանայք:
-Իսկ ի՞նչ է, գրաֆիկով երկու հերթափոխի՞ եք անցել, – հարցրեցի:
-Չէ, ջանմ, ինչ գրաֆիկ, ինչ բան: Ասում են` վարչապետը չի քնում (խոսքը Վազգեն Սարգսյանի մասին էր)։ Հենց իր «կաբինետում» էլ մի երկու ժամ հանգիստ առնի, թե` չէ, ամբողջ օրը աշխատում է` ոչ շաբաթ, ոչ կիրակի: Ասում են` նա իր կյանքում արձակուրդ անգամ չի վերցրել: Դե, եթե նա աշխատում է, նախարարը քանի՞ գլխանի է, որ տուն գնա, մենք էլ հետը: Հո մենակ մենք չենք, բոլոր նախարարությունները աշխատում են էս ռեժիմով: Երևի մենք մի քիչ շատ, որովհետև գյուղերում խնդիրները սահման չունեն: Էնպես որ, ուրիշ ճար չունենք, ուզենք, թե չուզենք` պիտի աշխատենք: Մանավանդ որ կառավարության ողջ կազմի առաջ որոշակի, շատ կարճ ժամկետ է դրվել, որի լրանալուց հետո տնտեսությունը պետք է անցնի «ստարտի»:
Կարդացեք նաև
Ապա, կրկին անդրադառնալով Վազգեն Սարգսյանին, շարունակեց.
-Ճիշտն ու սուտը չգիտեմ՝ ասում են տուն էլ չունի:
-Ունի, – ասացի,- Արարատում հայրական տունն է, Երևանում՝ Կառավարական «դաչան»։
-Ստացվում է Վարչապետը սեփականություն չունի՞:
– Դե, այդպես է ստացվում:
-Այ քեզ բան, – տարակուսած նա վեր քաշեց ուսերը, ապա շարունակեց.
-Բայց ինչո՞ւ եմ զարմանում, Կարեն Դեմիրճյա՞նը ինչ ունի: Սովետական տարիներից ստացած իր երեք, թե չորս սենյականոց բնակարանն է, որի մեջ իր մեծ ընտանիքով՝ երեխաներով, թոռներով ապրում է մինչև էսօր: Նույնիսկ «դաչա» չունի: Ծառայողական մեքենայից էլ հազվադեպ է օգտվում: Գործի հիմնականում ոտքով է գալիս-գնում: Թիկնապահներ էլ չի պահում: Ասում է՝ թշնամիներ չունի:
-Դե ուրեմն, – ասացի ես, – պիտի գիշեր-ցերեկ աշխատենք, որ Կարեն Դեմիրճյանի խոսքով. «երկիրը փոսից հանենք»:
-Հա՛, ես իր ցավը տանեմ,- գոհունակությամբ շարունակեց միտքը, – տեսնես ինքը գիտի, որ Աստծո ամենամեծ նվերն է հայ ժողովրդին: Մի հատ է, նմանը չկա: Չես պատկերացնի՝ իր վերադարձով ինչ հանգստություն է իջել բոլորիս տներում: Տո երկու էսքան էլ կաշխատենք, – ավելացրեց նա, – մենակ, թե մեր երեխաները լավ ապագա ունենան: Եւ ասեմ, իմանաս՝ մեկ օրում մի շաբաթվա գործ ենք անում:
Մենք խաղաղ հոգով հրաժեշտ տվեցինք իրար:
…Հայադավ ու Հայաստանադավ «Հոկտեմբերի 27-ի» երեկոյան նախարարության լույսերը մարեցին ու էլ երբեք չվառվեցին: Շենքը թաղվեց անլուսաբաց խավարի մեջ, ինչպես՝ ողջ Հայաստանը:
ՀԵՏԳՐՈՒԹՅՈՒՆ
1.Այսօր Հայաստանում Գյուղատնտեսության նախարարություն էլ չկա: Այսօր նույնիսկ գյուղատնտեսություն չկա:
2.Այսօր Հայաստանում կործանում կա ու մահ: Ցեղի սերմացու տեսակը 44 օրում դարձավ արյունոտ հիշողություն կամ ապրող, խեղանդամ տառապանք: Դավադիր ձեռքով կորցրեցինք Արցախը: Կորցնում ենք մեր Անկախությունն ու Պետականությունը:
3 1999 թվականից ի վեր Հայաստանում ժամանակը կանգ է առել «Հոկտեմբերի 27-ի» մեջ: Այն ամբողջ արհավիրքները՝ երկրի կողոպուտը, բնակչության տեղահանումը, պետական գրեթե բոլոր ինստիտուտների կազմաքանդումը, հասարակության մանկուրտացումը և «44 օրյա պատերազմ- կործանումը», իսկ այսօր Մայր Հայաստանի սահմանների մաս-մաս հանձնումը թուրքերին՝ «Հոկտեմբերի 27-ի» ծրագրային շարունակությունն է, որն իրականացնում են արտաքին և ներքին ՆՈՒՅՆ ուժերը:
4.Մի՞թե Հայաստանի ԱՆԿԱԽ Հանրապետության վերջին Սպարապետն էիր, վերջին Սպարապետը, Վազգե՛ն: (Վ.Տերյանի տագնապով)
Անահիտ Քնարյան
«Հիշողության կայարաններ» շարքից
Աստված հոգիները լուսավորի ,երկուսն էլ լավ ղեկավար էին ,ես շատ եմ ափսոսում ,մինչև հիմա ոչ մեկը նրանց կեսը չարժեն