Արտակ Բեգլարյանը՝ APRI Armenia վերլուծական կենտրոնի` «Առաջընթաց անորոշության պայմաններում» խորագրով համաժողովին
Արցախահայության կարիքներ ասելով ես նկատի ունեմ 4 մակարդակներ՝ անձնական մակարդակ, ընտանեկան մակարդակ, համայնքային մակարդակ (օրինակ՝ գյուղեր) և ընդհանուր՝ ժողովրդի մակարդակ։ Ցավոք սրտի Հայաստանի կառավարությունն ու միջազգային հանրությունը թիրախավորում են միայն անձնական և ընտանեկան մակարդակները։
🔹Համայնքային ներառականությունը ևս կարևոր սկզբունք է, որը տապալվել է։ Շատ կարևոր որոշումներ կայացվում են առանց արցախցիների, առանց Արցախի կառավարության ներկայացուցիչների, առանց քաղաքացիական հասարակության։
🔹Արցախի ժողովրդի անվտանգությունն ապահովելու համակարգն ամբողջությամբ տապալված է։ Մենք ունեինք անվտանգության ապահովման 3 շերտ՝ մեր բանակը, որը զինաթափված է, ռուս խաղաղապահները, ովքեր ամբողջովին ձախողել են, միջազգային հանրության երաշխիքները, որոնք ամբողջովին ձախողել են։
Կարդացեք նաև
🔹Լավագույն տարբերակը տուժած մարդկանց օգնելու նրանց ներգրավելն է։ 2020-ի պատերազմից հետո Հայաստանի հետ համագործակցությամբ մենք վերապատրաստել ենք մոտ 1000 սոցիալական աշխատողներ Արցախում, ովքեր գիտեն ամենը Արցախի ժողովրդի մտածելակերպի, նրանց կարիքների մասոն։ Ինչո՞ւ նրանց վրա չհենվել այս հարցում, ինչո՞ւ չներգրավել արցախցի բուժաշխատողներին։
🔹Պետք է չմոռանալ, որ խնդիրն առաջին հերթին քաղաքական է, ոչ մարդասիրական։ Մենք չպետք է մոռանանք խնդրի պատճառների մասին՝ կենտրոնանալով հետևանքների վրա։
