Հավաքական առումով, հանրությունն արագ հաշտվեց այս իրողության հետ` համարեց, որ այլ ելք ու ճար չկա: Գտավ, որ մենք բավարար չափով պայքարել ենք` չենք հասել հաջողության եւ պետք է հաշտվենք պարտության մտքի ու Արցախը կորցնելու իրողության հետ: Համարեց, որ Արցախի համար տրված զոհերը «հանուն ոչնչի» էին, ուստի չարժե շարունակել պայքարը եւ նոր զոհեր տալ: Մտածեց, որ հետագա պայքարը կնշանակի սովամահության մատնել 100 հազարից ավելի մարդու, եւ ավելի ճիշտ է նրանց արտագաղթը կազմակերպելն ու մի ամբողջ երկիր, այն էլ` երկիր դրախտավայր, վայրի, արյունարբու ագրեսորին հանձնելը:
Կամ՝ գիտակցեց, որ նման թուլամորթ իշխանություն ունեցող ժողովուրդն անզոր է պայքարել անկախության համար, նրան միանգամայն արժանի է խեղճուկրակ, մի բուռ հողի վրա ծվարած ապրելը կամ էլ աշխարհե աշխարհ` գաղթականի ցուպը ձեռքին դեգերելը:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
