Նիկոլ Փաշինյանը, որպես Հայաստանի մեծագույն ձեռքբերում՝ ներկայացնում է ժողովրդավարությունը:
Ծափահարողներն ու հիացողները, իհարկե, թքած ունեն, որ այն, ինչ Նիկոլ Փաշինյանը Ստրասբուրգում ներկայացնում է՝ որպես ժողովրդավարություն, որևէ աղերս չունի իրական դեմոկրատիայի հետ, որովհետև իրական ժողովրդավարություններում շինծու քրեական գործերով քաղբանտարկյալներ չեն լինում, Սահմանադրական դատարանը հակաօրինական միջոցներով չեն բռնազավթում ու նույնիսկ ՏԻՄ ընտրված ղեկավարներին չեն ազատազրկում:
Ժողովրդավարությամբ, այն ճանաչելով կամ մերժելով՝ աշխարհաքաղաքականություն կարող են վարել և վարում են միայն գերտերությունները:
Եվ այնպես չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանը դա չի գիտակցում, ճիշտ հակառակը՝ նա ժողովրդավարությունը Հայաստանի արտաքին քաղաքականության դոկտրինի հիմքում դնելու կործանարար քայլին գնացել է խիստ հաշվարկված, քանի որ այդ կարգախոսներով հավաքական Արևմուտքն օգնում է նրան պահպանել իշխանությունը՝ երկրի ներսում հաստատելով բովանդակությամբ բռնատիրական կարգեր: Այն տարբերությամբ, որ Նիկոլ Փաշինյանն իրականում ոչ միայն կամ ոչ այնքան բռնապետ է, որքան դռնապետ, որովհետև հանուն իշխանության պահպանման արդեն իսկ բացել է Արցախի դռները և պատրաստ է բացել Հայաստանի դռները բոլոր նրանց առաջ, ովքեր Եվրախորհրդարանում կրակոտ ելույթներ չեն ունենում ու ծափերի չեն արժանանում, որովհետև եվրոպացիները նրանից գնում են ոչ թե ժողովրդավարության մասին էժանագին պոպուլիզմ, այլ էներգակիրներ և դրանց հիման վրա կառուցվող աշխարհաքաղաքականություն:
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում։
