Ո՞ւմ շահերը պետք է սպասարկի ՀՀ արտաքին քաղաքականությունը: Ի՞նչ սկզբունքների վրա պետք է հիմնվի մեր դիվանագիտությունը:
Իսրայելում և Գազայում սկիզբ առած մտահոգիչ իրադարձություններին արձագանքելով՝ Հայաստանի ԱԳՆ-ն հայտնեց, որ Երևանը ցնցված է մեկնարկած բռնություններով և կոչ արեց վերջ տալ դրանց: Հայաստանյան որոշ «վերլուծաբաններ» քննադատում են պաշտոնական Երևանի դիրքորոշումն այս հարցում՝ մեղադրելով հայկական դիվանագիտությանը՝ Իսրայելին հաստատակամորեն աջակցություն չհայտնելու համար:
Հետաքրքիր է, որ այս «վերլուծաբաններն» այս թեզը հիմնավորում են ոչ թե հրեական պետությանն աջակցելու կամ ապրումակցելու իրենց տեսակետով, այլ այն հանգամանքով, որ Արևմուտքը սատարում է Իսրայելին: Արտաքին քաղաքականությանն առնչվող որոշումներ կայացնել միմիայն աշխարհաքաղաքական այս կամ այն կենտրոնի դիրքորոշումից կամ քմահաճույքից ելնելով՝ խոսում է անկախ պետականության արժեքը չգիտակցող և սեփական վերլուծական դիվանագիտությունը չունեցող երկրի մասին: Փորձելով հրապուրել Եվրոպային, ԱՄՆ-ին (կամ Ռուսաստանին)՝ տուժում ենք միայն մենք, որովհետև այդպես մոռանում ենք արտաքին քաղաքականության՝ հայակենտրոն լինելու պարտադիր սկզբունքի մասին, իսկ մոռանալով հայակենտրոնության սկզբունքը՝ մոռանում ենք ազգային-պետական սկզբունքները:
Բացի այդ, Հայաստանն օբյեկտիվորեն չի կարող նույնությամբ կրկնօրինակել Արևմուտքի քաղաքականությունը: Արևմուտքը դեմոնիզացնում է Իրանին: Ի՞նչ է, խզե՞նք հարաբերություններն Իրանի հետ: Արևմուտքը քարոզում է, որ նույնասեռական ամուսնությունը ամբողջությամբ բնական երևույթ է: Ի՞նչ է, արտոնե՞նք դա Հայաստանում:
Կարդացեք նաև
Կա ևս մեկ նուրբ հանգամանք: Թեև դատապարտելի են նաև հայկական տիրույթում տարածվող հրճվանքը Իսրայելում կատարվող դեպքերով, պետք չէ մոռանալ, որ Թել Ավիվի տրամադրած ռազմամթերքը գործուն դեր է խաղացել Լեռնային Ղարաբաղի դեմ ադրբեջանական ագրեսիաների ժամանակ:
Պաշտոնական Երևանի՝ բռնություններից զերծ մնալու կոչը տրամաբանական է և կշռադատված:
Արսեն ԱՅՎԱԶՅԱՆ
